بازتاب نسبی
بازتاب نسبیِ یک جسم، کسری از نور است که آن شی منعکس میکند. بازتاب نسبیِ یک جسم می‌تواند بین صفر و یک باشد که عدد صفر دلالت بر تمام نوری دارد که جذب می‌شود (جسم سیاه) و عدد یک اشاره به کل نوری دارد که منعکس می‌شود. آینه‌ها بالاترین بازتاب نسبی و زغال بازتاب نسبی بسیار پایینی دارد .
برای مثال بازتاب نسبیِ سیاره زهره در حدود 0.76 است یعنی 76 درصد نوری که خورشید به این سیاره می‌تاباند از این سیاره بازتاب می گردد.
سپیدایی
دمای سیاره عملاً تحت تأثیر میزان انعکاس انرژیِ تابشی خورشید به آن، موسوم به سپیدایی یا آلبدوی سیاره، و اثرات گازهای گلخانه‌ای (اگر وجود داشته باشد) قرار دارد.
آلبدوی زمین 0.37 است، بدین معنی که، 37% انرژی خورشیدی را منعکس میکند و لذا 63% آنرا جذب مینماید. آلبدوی زهره حدود 0.7 است (مقدار ذکر شده در منابع از 0.65 تا 0.85 متغیر است)، در نتیجه تنها 30% انرژی خورشیدی را جذب میکند. اما جو متشکل از دی‌اکسید کربن آن بِقدری غلیظ است که دمای سطح آن بِطور قابل ملاحظه‌ای بالا می‌رود. مریخ آلبدویی برابر با 0.15 دارد، از این‌رو بیشتر انرژی خورشیدی را جذب میکند، اما جو رقیق دی‌اکسید کربن آن (حدود 0.01 زمین) نمی‌تواند گرمای زیادی را به دام اندازد؛ به این دلیل هم‌اکنون سطح آن برای بقای گونه‌های حیات برپایۀ آب/کربن بیش از حد سرد است. با این وجود در گذشته، زمانی که آتشفشان‌های عظیم مقادیر گسترده‌ای گاز ( شامل بخار آب، دی‌اکسید کربن و متان) را در جو منتشر می‌کردند، دمای آن به میزان قابل توجهی بالاتر بوده، و احتمالاً امکان پا گرفتن حیات در آنجا وجود داشته است.
منابع
1.کتاب تئوری و مسائل نجوم (رئوس مطالب سری شوم) ، نویسنده : استیسی پالن ، مترجم : صمد غلامی
کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ نوشته ایان موریسون/ ترجمه غلامرضا شاه‌علی/http://www.gshahali.ir/
