تشکیل پیش‌ستاره

از ویکی نجوم
پرش به: ناوبری، جستجو

با انقباض یک ابر انرژی پتانسیل گرانشی که آزاد می شود ، به انرژی گرمایی گاز و تابش تبدیل می‌گردد . در ابتدا تابش می‌تواند به راحتی‌ در ماده حرکت کرده منتشر شود چرا که چگالی پایین و کدری کوچک است. به همین دلیل بیشتر انرژی آزاد شده به صورت تابش خارج می‌گردد و دما افزایش نمی یابد. انقباض در مقیاس زمانی‌ دینامیکی رخ میدهد و گاز در حال سقوط آزاد به درون خود است .

چگالی و فشار به سرعت در مرکز ابر افزایش می‌یابد و با افزایش چگالی ، کدری نیز روش می‌کند.به دنبال این فرایند بخش عظیمی‌ از انرژی آزاد شده به گرما تبدیل می‌شود و دما شروع به بالا رفتن می نماید . این روند به افزایش فشاری که در برابر سقوط آزاد مقاومت می‌کند انجام می دهد . انقباض در قسمت مرکزی ابر کندتر می‌شود، در حالی‌ که لایه‌های خارجی‌ همچنان در حال سقوط آزاد هستند.

این مرحله شاید بتوان ابر را یک پیش ستاره نامید.این پیش ستاره اساسا از هیدروژن مولکولی ساخته شده است . با نزدیک شدن دما به 1800k مولکول هیدروژن به اتم تجزیه می‌گردد.تجزیه نیازمند انرژیست .لذا روند افزایش دما کند می شود پس از این آهنگ افزایش فشار نیز کند می گردد و این یعنی‌ افزایش صورت انقباض . این مرحله بار دیگر ابتدا در دمای 104، یعنی‌ دمای یونیدگی هلیوم ،تکرار می‌شود. زمانی‌ که به 105 رسید ، گاز کاملا یونیده است.


جرم راه شیری، حدود 100 میلیارد برابر جرم خورشید است. با توجه به سن حدود 10 میلیارد ساله­ آن، ستارگان با نرخ میانگین ۱۰ جرم خورشید در سال ساخته می‌­شوند. البته این برآورد، تنها یک حد بالا برای نرخ کنونی است؛ چرا که نرخ تشکیل ستارگان در گذشته، باید بسیار بالاتر بوده باشد. با توجه به اینکه طول­ عمر ستاره­‌های رده­ O تنها حدود یک میلیون سال است، بر مبنای تعداد ستارگان مشاهده شده در این رده، می­توان به برآورد بهتری از نرخ تشکیل ستارگان دست یافت. نتیجه آنکه در حال حاضر، تنها با نرخ حدود سه جرم خورشید در سال، ستارگان جدید راه شیری در حال شکل­ گیری هستند.

عقیده بر این است که هم­ اکنون ستاره­ ها در ابرهای وسیع و متراکم بین ­ستاره­ای، که بیش‌تر در بازوهای مارپیچ کهکشان جای گرفته اند، به ­وجود می آیند. یک ابر، تحت گرانش خود، شروع به انقباض می­کند و به چند پاره تقسیم می‌شود. هر کدام از این پاره‌ها یک پیش­ ستاره خواهند بود. از مشاهدات چنین بر می‌آید که ستاره­ ها به­ صورت گروهی به ­وجود می آیند و نه به تنهایی. ستاره های جوان درخوشه ­های باز و جمع­ های غیر متراکم ستاره­ای یافت می­ شوند. این خوشه ­ها و جمع‌های ستاره ای (Stellar Association) نوعاً چند صد ستاره را در بر می‌گیرند که باید همزمان به ­وجود آمده باشند.<ref> کتاب مبانی ستاره‌شناسی/ نوشته هانو کارتونن و همکاران/ ترجمه غلامرضا شاه‌علی/ انتشارات شاهچراغ شیراز[۱]</ref>

منبع

<references />