دوره کهکشانی

می‌توان گفت که نجوم جدید با این دوره آغاز می شود.کوپرنیکوس نشان داد که زمین,نه تنها مرکز جهان نیست,بلکه فقط یکی از سیاراتی است که به دور خورشید مرکزی می گردد.معلوم شد که زمین,که به هیچ روی منحصر به فرد نیست سیاره ای کاملأ معمولی است که به طرزی معمولی,حرکاتی معمولی دارد. در حقیقت آشکار شد که خورشیدِ مرکزی خود از ستاره های بی شمار آسمان است,یکی از بیلیون ها ستاره همانند دور و بر ماست که برخی بزرگ تر و برخی کوچک تر از خورشید,برخی سنگین تر و برخی سبک تر از آن اند. در این دوره روش مطالعه نجوم,پیوسته علمی تر شد و انگیزۀ اصلی آن میل به شناخت و فهم قوانین بنیادی حاکم بر حرکت اجرام آسمانی و توضیح چیزهایی بود که بشر به چشم می دید. پیشرفتی که از قرن شانزدهم تا پایان قرن نوزدهم صورت گرفت,نتیجه تلفیقِ کارآمدی بود از رصد های پر دامنه,وسایل پیشرفته و کارنبوغ آمیز علمی. رصد ها.اطلاعات وسیعی که اهمیت بنیادی داشت,با کار سخت رصد کنندگان دقیق,که نام بزرگ تیکوبرائه(1601-1546) در صدر آن است,جمع آوری شد. وسایل.البته ورود تلسکوپ به ساخت نجوم توسط گالیلئو گالیله (1642-1546 میلادی)در 1610,نشانه مرحله مهمیدر تکامل علم نجوم به شمار می رود,همان طور که اختراع بعدی طیف نما نیز چنین بود.این دو وسیله مکمل یکیگر بودند: تلسکوپ رویت ستارگان را با وضوحی بیشتر ممکن می سازد,طیف نما نور ستارگان را تجزیه می‌کند و اطلاعاتی دربارۀ ستارگان در اختیار ما می گذارد. نبوغ.نجوم نیز مانند هر علم دیگر برای پیشرفت خود نیازمند تلاش مغز های بزرگی است که بتوانند بینش,تخیل,شهود و نیز دانش زیاد را بر اطلاعات رصدی تطبیق دهند.یوهان کپلر(1630-1571) و سر ایزاک نیوتون(1727-1642),کپلر با کشف قوانین حرکت سیارات و نیوتون با کشف قانون گرانش عمومی,در زمرۀ این اندیشمندان بودند.

منبع

کتاب نجوم به زبان ساده(مایر دگانی-مترجم:محمدرضا خواجه پور)