شعاع شوارتزشیلد
در سال 1966 اخترشناس آلمانی، کارل شوارز شیلد، راه حلی برای نظریه نسبیت عام آلبرت انیشتین پیدا کرد که نشان دهنده سیاهچاله ای کروی بود.کار شوارزشیلد پیچیدگی خارق العاده ای از نسبیت عام را آشکار ساخت. او نشان داد که اگر جرم ستاره ای در نقطه ای بسیار کوچک متمرکز شود، میدان گرانش در سطح ستاره چنان قوی میشود که حتی نور نیز نمیتواند از آن بگریزد. این همان چیزی است که ما سیاهچاله مینامیم، منطقه ای از فضا زمان با مرزی که "افق اتفاق" یا "افق رويداد" نامیده میشود که هیچ چیز، از جمله نور نمیتواند از آن بگریزد و به مشاهده کننده ای در دوردست برسد.
برای مدتهای طولانی اغلب فیزیکدانان، از جمله انیشتین ، بعید میدانستند که چنان تمرکز عظیمی از ماده بتواند در کیهان واقعی اتفاق بیفتد و وجود پیدا کند.اما اکنون ما میدانیم زمانی که یک ستاره بسیار سنگین و بدون چرخش، صرف نظر از پیچیدگی شکل و ساختار درونی اش، سوخت هسته ای اش را به پایان میرساند، دچار رمبش میشود و به درون خود فرو میریزد و یک سیاهچاله گرد شوارزشیلدی به وجود می آید. شعاع (R) افق رويداد سیاهچاله فقط به جرم بستگی دارد و به وسیله معادله زیر نشان داده میشود:
که در آن علامت (C) نشاندهنده سرعت نور، (G)ضریب ثابت گرانش و (M) جرم سیاهچاله است. برای مثال، شعاع سیاهچاله ای به جرم خورشید فقط دو مایل (یا حدود 3700 متر) میباشد.
منبع
کتاب کیهان در پوست گردو / نویسنده:استفن هاوکینگ / مترجم:محمد قصاع / انتشارات آستان قدس رضوی / چاپ سوم، 1388 / صفحه 117
