در حال ویرایش کوتوله سفید
هشدار: شما وارد نشدهاید. نشانی آیپی شما برای عموم قابل مشاهده خواهد بود اگر هر تغییری ایجاد کنید. اگر وارد شوید یا یک حساب کاربری بسازید، ویرایشهایتان به نام کاربریتان نسبت داده خواهد شد، همراه با مزایای دیگر.
این ویرایش را میتوان خنثی کرد.
لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که میخواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثیسازی ویرایش را به پایان ببرید.
نسخهٔ فعلی | متن شما | ||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | کوتوله های سفید، که تعدادشان در کهکشان ما نسبتاً زیاد است، آخرین مرحلۀ تکامل بسیاری از ستاره ها هستند. درحالیکه برخی از ستاره های پر جرم ممکن است به هنگام مرگ به اجرامی شگفت آور و غیر عادی تبدیل شوند. ستاره هایی که جرمشان تقریبامعادل جرم خورشید یا کمتر از آن است، محتملاً همگی به کوتوله های سفید تبدیل می شوند. این اصطلاح برای توصیف مرحله ای از تکامل ستاره ای به کار می رود که ستاره پس از تبدیل شدن به غول سرخ، در آن مرحله از | + | کوتوله های سفید، که تعدادشان در کهکشان ما نسبتاً زیاد است، آخرین مرحلۀ تکامل بسیاری از ستاره ها هستند. درحالیکه برخی از ستاره های پر جرم ممکن است به هنگام مرگ به اجرامی شگفت آور و غیر عادی تبدیل شوند. ستاره هایی که جرمشان تقریبامعادل جرم خورشید یا کمتر از آن است، محتملاً همگی به کوتوله های سفید تبدیل می شوند. این اصطلاح برای توصیف مرحله ای از تکامل ستاره ای به کار می رود که ستاره پس از تبدیل شدن به غول سرخ، در آن مرحله از انقباض بازمی ایستد. در مرحلۀ کوتولۀ سفید، مادۀ ستاره ای فشرده می شود و به جسمی کم نور، با اندازه ای بسیار کوچک، به بزرگی زمین، تبدیل می شود. از آنجا که ستاره دیگر هیچ منبعی برای تولید انرژی ندارد، سرد می شود.<ref name="multiple2">کتاب ساختار ستارگان و کهکشان ها/ نوشته پاول هاج/مترجم: توفیق حیدرزاده</ref> |
== نحوه تحول == | == نحوه تحول == | ||
− | سرنوشت نهایی ستارگان به جرم آنها بستگی دارد. برای آنکه ستاره به صورت کوتوله سفید به پایان خود برسد، معمولاً، تحولش را با جرمی کمتر از چهار برابر جرم خورشید آغاز میکند(جرم هنگام تحول متفاوت است از جرم اولیه ستاره). هنگامی که ستارهای پیر میشود به مرحلهای میرسد که تا حد زیادی سوخت هیدروژنیاش را مصرف کرده و دیگر بیش از آن حد نمیتواند [[%D9%87%DB%8C%D8%AF%D8%B1%D9%88%DA%98%D9%86|هیدروژن]] را به [[%D9%87%D9%84%DB%8C%D9%88%D9%85|هلیوم]] تبدیل کند. بدون فشارِ رو به بیرون، که حاصل سوختن هیدروژن است، ستاره ی سرشار از هلیم بهتدریج منقبض میشود. این فرایند به نوعی دما و فشار ستاره را افزایش میدهد و باعث میشود که هلیمسوزی آن دوباره آغاز گردد. هلیم در طی چرخهی هستهزایی به کربن تبدیل میشود و این فرایند تولیدکنندهی مقدار بیشماری تابش است. مقداری که در نهایت پوسته ی بیرونی ستاره را به فواصلی دور به سمت خارج میراند. ستاره تبدیل به یک [[%D8%BA%D9%88%D9%84%20%D8%B3%D8%B1%D8%AE|غول سرخ]] میشود و پوستهای هلیمی و داغ اطراف هسته ی کربنی چگال را فرامیگیرد. سرانجام، لایههای هلیمی خارجی به صورت ساختارهای گازی رنگارنگی آزاد میگردند، که [[%D8%B3%D8%AD%D8%A7%D8%A8%DB%8C%20%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%D9%86%D9%85%D8%A7|سحابی | + | سرنوشت نهایی ستارگان به جرم آنها بستگی دارد. برای آنکه ستاره به صورت کوتوله سفید به پایان خود برسد، معمولاً، تحولش را با جرمی کمتر از چهار برابر جرم خورشید آغاز میکند(جرم هنگام تحول متفاوت است از جرم اولیه ستاره). هنگامی که ستارهای پیر میشود به مرحلهای میرسد که تا حد زیادی سوخت هیدروژنیاش را مصرف کرده و دیگر بیش از آن حد نمیتواند [[%D9%87%DB%8C%D8%AF%D8%B1%D9%88%DA%98%D9%86|هیدروژن]] را به [[%D9%87%D9%84%DB%8C%D9%88%D9%85|هلیوم]] تبدیل کند. بدون فشارِ رو به بیرون، که حاصل سوختن هیدروژن است، ستاره ی سرشار از هلیم بهتدریج منقبض میشود. این فرایند به نوعی دما و فشار ستاره را افزایش میدهد و باعث میشود که هلیمسوزی آن دوباره آغاز گردد. هلیم در طی چرخهی هستهزایی به کربن تبدیل میشود و این فرایند تولیدکنندهی مقدار بیشماری تابش است. مقداری که در نهایت پوسته ی بیرونی ستاره را به فواصلی دور به سمت خارج میراند. ستاره تبدیل به یک [[%D8%BA%D9%88%D9%84%20%D8%B3%D8%B1%D8%AE|غول سرخ]] میشود و پوستهای هلیمی و داغ اطراف هسته ی کربنی چگال را فرامیگیرد. سرانجام، لایههای هلیمی خارجی به صورت ساختارهای گازی رنگارنگی آزاد میگردند، که [[%D8%B3%D8%AD%D8%A7%D8%A8%DB%8C%20%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%D9%86%D9%85%D8%A7|سحابی سیاره نما]] نامیده میشوند. |
زمانی که مواد بیرونی در فضا پراکنده میشوند لایههای درونی به شکل ستارهای کوچک و داغ، که همان کوتولهی سفید است، منقبض میگردند. ستارهی کوتولهی سفیدِ معمولی، تنها کمی از زمین بزرگتر است، اما 200/000 برابر چگالتر و بیش از 100/000 برابر گرانش سطحی شدیدتری دارد. درون این ستاره ی کوتوله ساختاری الماس گونه وجود دارد که از اتمهای اکسیژن و کربن فوقالعاده فشرده تشکیل شده است. کوتولههای سفید نمیتوانند دمای اولیهی 100/000درجهی سلسیوسی خود را تا ابد نگه دارند و با سردشدن تدریجی، در طی میلیارها سال، سرانجام، تاریک خواهند شد. تعداد زیادی از ستارههای کهکشان ما و حتی خورشید به این شیوهی نسبتاً آرام زندگیشان را به پایان خواهند رساند. | زمانی که مواد بیرونی در فضا پراکنده میشوند لایههای درونی به شکل ستارهای کوچک و داغ، که همان کوتولهی سفید است، منقبض میگردند. ستارهی کوتولهی سفیدِ معمولی، تنها کمی از زمین بزرگتر است، اما 200/000 برابر چگالتر و بیش از 100/000 برابر گرانش سطحی شدیدتری دارد. درون این ستاره ی کوتوله ساختاری الماس گونه وجود دارد که از اتمهای اکسیژن و کربن فوقالعاده فشرده تشکیل شده است. کوتولههای سفید نمیتوانند دمای اولیهی 100/000درجهی سلسیوسی خود را تا ابد نگه دارند و با سردشدن تدریجی، در طی میلیارها سال، سرانجام، تاریک خواهند شد. تعداد زیادی از ستارههای کهکشان ما و حتی خورشید به این شیوهی نسبتاً آرام زندگیشان را به پایان خواهند رساند. | ||
سطر ۱۴: | سطر ۱۴: | ||
ادی از ستارههای کهکشان ما و حتی خورشید به این شیوهی نسبتاً آرام زندگیشان را به پایان خواهند رساند. | ادی از ستارههای کهکشان ما و حتی خورشید به این شیوهی نسبتاً آرام زندگیشان را به پایان خواهند رساند. | ||
− | پایان پرماجراتر زمانی رخ میدهد که کوتوله ی سفید ما همدمی دوتایی داشته باشد؛ یعنی، شیء مشابه دیگری که در رقصی گرانشی به آن قفل شده است. بسیاری از ستارگان به منظومههای دوتایی و منظومههای چند ستارهای دیگر تعلق دارند. یک جفت کوتوله ی سفید در پی واپاشی مدارشان، به شکل مارپیچی، به سمت هم حرکت میکنند و تبدیل به شیء واحدی میشوند. این بههم پیوستگی، اتحادی بسیار ناپایدار است؛ زیرا جرم اضافی نمیتواند فشار درونی ستارههای کوتوله ی به هم پیوسته را تحمل کند و باعث انفجاری ناگهانی میشود؛ درنتیجه، جریان عظیمی از انرژی را به صورت انفجار [[%D8%A7%D8%A8%D8%B1%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%AE%D8%AA%D8%B1|ابرنواختر]] گونهی I آزاد میکند.ازاین روی، برخی از ازدواجهای ستارهای هیچگاه تداوم نمییابند | + | پایان پرماجراتر زمانی رخ میدهد که کوتوله ی سفید ما همدمی دوتایی داشته باشد؛ یعنی، شیء مشابه دیگری که در رقصی گرانشی به آن قفل شده است. بسیاری از ستارگان به منظومههای دوتایی و منظومههای چند ستارهای دیگر تعلق دارند. یک جفت کوتوله ی سفید در پی واپاشی مدارشان، به شکل مارپیچی، به سمت هم حرکت میکنند و تبدیل به شیء واحدی میشوند. این بههم پیوستگی، اتحادی بسیار ناپایدار است؛ زیرا جرم اضافی نمیتواند فشار درونی ستارههای کوتوله ی به هم پیوسته را تحمل کند و باعث انفجاری ناگهانی میشود؛ درنتیجه، جریان عظیمی از انرژی را به صورت انفجار [[%D8%A7%D8%A8%D8%B1%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%AE%D8%AA%D8%B1|ابرنواختر]] گونهی I آزاد میکند.ازاین روی، برخی از ازدواجهای ستارهای هیچگاه تداوم نمییابند! |
== فاصله == | == فاصله == |