اسپوتنیک 1: تفاوت بین نسخهها
(صفحهای جدید حاوی '{{نیازمند منبع}} ==کلیات== اسپوتنیک 1، نخستین ماهواره جهان در 4 اکتبر 1957 '''توسط ات...' ایجاد کرد) |
|||
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | + | [[رده:فناوری فضایی]] | |
==کلیات== | ==کلیات== | ||
+ | [[file:Lancio sputnik.jpg|thumb|موشک حامل اسپوتنیک 1 بر روی سکوی پرتاب]] | ||
اسپوتنیک 1، نخستین [[ماهواره]] جهان در 4 اکتبر 1957 '''توسط اتحاد جماهیر شوروی''' به [[فضا]] پرتاب شد. پرتاب اسپوتنیک-۱ به مدار [[زمین]] آغازگر عصر فضا و [[مسابقه فضایی]] بود. | اسپوتنیک 1، نخستین [[ماهواره]] جهان در 4 اکتبر 1957 '''توسط اتحاد جماهیر شوروی''' به [[فضا]] پرتاب شد. پرتاب اسپوتنیک-۱ به مدار [[زمین]] آغازگر عصر فضا و [[مسابقه فضایی]] بود. | ||
سطر ۱۰: | سطر ۱۱: | ||
ماهواره اسپوتنیک-۱ توسط موشک ماهوارهبر آر-۷ به مدار زمین پرتاب شد. | ماهواره اسپوتنیک-۱ توسط موشک ماهوارهبر آر-۷ به مدار زمین پرتاب شد. | ||
پرتاب اسپوتنیک-۱ چه به لحاظ علمی و چه از نظر سیاسی یکی از مهمترین رویدادهای قرن بیستم محسوب میشود. مطالعه [[امواج رادیویی]] دریافتی از اسپوتنیک در زمین، اطلاعات زیادی را در مورد حرکت امواج رادیویی در [[یونوسفر]] برای دانشمندان فراهم آورد. همچنین با اندازهگیری کاهش سرعت مداری اسپوتنیک-۱ به خاطر اصطکاک با لایههای فوقانی اتمسفر زمین، پژوهشگران برای نخستین بار توانستند چگالی لایههای فوقانی [[اتمسفر]] [[زمین]] را با دقت بالایی تخمین بزنند. مجله نیوساینتیست در مقالهای در سپتامبر ۲۰۰۷، پرتاب اسپوتنیک را به دلیل شتاب دادن به سرمایهگذاریهای بینالمللی در زمینه دانش و فنآوری، به عنوان بزرگترین عامل توسعه دانش در تاریخ بشر برشمرده است. | پرتاب اسپوتنیک-۱ چه به لحاظ علمی و چه از نظر سیاسی یکی از مهمترین رویدادهای قرن بیستم محسوب میشود. مطالعه [[امواج رادیویی]] دریافتی از اسپوتنیک در زمین، اطلاعات زیادی را در مورد حرکت امواج رادیویی در [[یونوسفر]] برای دانشمندان فراهم آورد. همچنین با اندازهگیری کاهش سرعت مداری اسپوتنیک-۱ به خاطر اصطکاک با لایههای فوقانی اتمسفر زمین، پژوهشگران برای نخستین بار توانستند چگالی لایههای فوقانی [[اتمسفر]] [[زمین]] را با دقت بالایی تخمین بزنند. مجله نیوساینتیست در مقالهای در سپتامبر ۲۰۰۷، پرتاب اسپوتنیک را به دلیل شتاب دادن به سرمایهگذاریهای بینالمللی در زمینه دانش و فنآوری، به عنوان بزرگترین عامل توسعه دانش در تاریخ بشر برشمرده است. | ||
− | + | {{-}} | |
==مشخصات فیزیکی== | ==مشخصات فیزیکی== | ||
سطر ۱۶: | سطر ۱۷: | ||
زیر نظر داشتن فشار گاز نیتروژن درون ماهواره به دانشمندان امکان میداد که از برخورد احتمالی خرده[[شهاب سنگ]]ها به اسپوتنیک-۱ مطلع شوند. در صورتی که چنین برخوردی باعث سوراخ شدن دیواره ماهواره میشد، افت فشار گاز را درپی میداشت. چنین حادثهای در طول ۲۲ روز اول پرتاب اسپوتنیک رخ نداد، و بدین ترتیب نگرانی از وجود خرده شهاب سنگهای مرگبار در مدار زمین از میان رفت. | زیر نظر داشتن فشار گاز نیتروژن درون ماهواره به دانشمندان امکان میداد که از برخورد احتمالی خرده[[شهاب سنگ]]ها به اسپوتنیک-۱ مطلع شوند. در صورتی که چنین برخوردی باعث سوراخ شدن دیواره ماهواره میشد، افت فشار گاز را درپی میداشت. چنین حادثهای در طول ۲۲ روز اول پرتاب اسپوتنیک رخ نداد، و بدین ترتیب نگرانی از وجود خرده شهاب سنگهای مرگبار در مدار زمین از میان رفت. | ||
− | |||
− | |||
− | |||
بدنه اصلی ماهواره به صورت دو نیمکره به ضخامت ۲ میلیمتر ساخته شده بود که توسط ۳۶ پرچ کاملا به هم متصل شده بودند. این دو نیمکره توسط یک پوسته خارجی صیغل داده شده از جنس آلیاژ آلومینیوم-منیزیوم-تیتانیوم و به ضخامت یک میلیمتر محافظت میشد. همچنین دو جفت آنتن مخابراتی با زاویه ۳۵ درجه نسبت به محور افقی ماهواره روی بدنه اسپوتنیک نصب شده بود. | بدنه اصلی ماهواره به صورت دو نیمکره به ضخامت ۲ میلیمتر ساخته شده بود که توسط ۳۶ پرچ کاملا به هم متصل شده بودند. این دو نیمکره توسط یک پوسته خارجی صیغل داده شده از جنس آلیاژ آلومینیوم-منیزیوم-تیتانیوم و به ضخامت یک میلیمتر محافظت میشد. همچنین دو جفت آنتن مخابراتی با زاویه ۳۵ درجه نسبت به محور افقی ماهواره روی بدنه اسپوتنیک نصب شده بود. | ||
− | + | [[file:Sputnik1 exploded view.jpg|thumb|اسپوتنیک1]] | |
+ | {{-}} | ||
==سرانجام== | ==سرانجام== | ||
ارسال پیامهای رادیویی از ماهواره اسپوتنیک-۱ به مدت ۲۲ روز و تا خالی شدن باتریهای آن ادامه داشت. سرانجام ماموریت اسپوتنیک-۱ پس از سه ماه و طی مسافتی بیش از ۶۰ میلیون کیلومتر در [[مدار]] زمین، در تاریخ ۱۴ دی ۱۳۳۶ (۴ ژانویه ۱۹۵۸) با سقوط آن به جو زمین به پایان رسید و در اثر اصطکاک شدید با اتمسفر سوخت و از بین رفت. | ارسال پیامهای رادیویی از ماهواره اسپوتنیک-۱ به مدت ۲۲ روز و تا خالی شدن باتریهای آن ادامه داشت. سرانجام ماموریت اسپوتنیک-۱ پس از سه ماه و طی مسافتی بیش از ۶۰ میلیون کیلومتر در [[مدار]] زمین، در تاریخ ۱۴ دی ۱۳۳۶ (۴ ژانویه ۱۹۵۸) با سقوط آن به جو زمین به پایان رسید و در اثر اصطکاک شدید با اتمسفر سوخت و از بین رفت. | ||
− | == | + | ==منبع== |
[http://fa.wikipedia.org/wiki/ ویکی پدیا فارسی] | [http://fa.wikipedia.org/wiki/ ویکی پدیا فارسی] | ||
− |
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ دسامبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۵:۵۰
کلیات[ویرایش]
اسپوتنیک 1، نخستین ماهواره جهان در 4 اکتبر 1957 توسط اتحاد جماهیر شوروی به فضا پرتاب شد. پرتاب اسپوتنیک-۱ به مدار زمین آغازگر عصر فضا و مسابقه فضایی بود.
این ماهواره که با نام «پی-اس-۱» یا «ماهواره مقدماتی-۱» نیز شناخته میشد، به مدت سه ماه با سرعتی برابر ۲۹٬۰۰۰ کیلومتر در ساعت در مدار زمین حرکت میکرد و بطور متوسط هر ۹۲ دقیقه یکبار یک مدار کامل را میپیمود. سیگنالهای رادیویی این ماهواره بصورت «بیپ بیپ»های متوالی با فرکانس ۲۰.۰۰۵ و ۴۰.۰۰۱ مگاهرتز به زمین مخابره میشدند، و توسط گیرندههای رادیویی در اقصی نقاط زمین قابل دریافت بودند.
علاوه بر مخابره پیامهای ساده «بیپ» مانند، اسپوتنیک-۱ دمای سطحی، دمای درونی و فشار نیتروژن درون ماهواره را هم به زمین مخابره میکرد. باتریهای شیمیایی اسپوتنیک-۱ به مدت ۲۲ روز امکان مخابره این اطلاعات به زمین را فراهم آوردند.
دست آورد های علمی[ویرایش]
ماهواره اسپوتنیک-۱ توسط موشک ماهوارهبر آر-۷ به مدار زمین پرتاب شد.
پرتاب اسپوتنیک-۱ چه به لحاظ علمی و چه از نظر سیاسی یکی از مهمترین رویدادهای قرن بیستم محسوب میشود. مطالعه امواج رادیویی دریافتی از اسپوتنیک در زمین، اطلاعات زیادی را در مورد حرکت امواج رادیویی در یونوسفر برای دانشمندان فراهم آورد. همچنین با اندازهگیری کاهش سرعت مداری اسپوتنیک-۱ به خاطر اصطکاک با لایههای فوقانی اتمسفر زمین، پژوهشگران برای نخستین بار توانستند چگالی لایههای فوقانی اتمسفر زمین را با دقت بالایی تخمین بزنند. مجله نیوساینتیست در مقالهای در سپتامبر ۲۰۰۷، پرتاب اسپوتنیک را به دلیل شتاب دادن به سرمایهگذاریهای بینالمللی در زمینه دانش و فنآوری، به عنوان بزرگترین عامل توسعه دانش در تاریخ بشر برشمرده است.
مشخصات فیزیکی[ویرایش]
ماهواره اسپوتنیک-۱ یک ماهواره کروی-شکل آلومینیومی با قطر ۵۸ سانتیمتر بود که چهار عدد آنتن مخابراتی به بدنه آن متصل بودند. باتریها، ابزارهای الکتریکی و دستگاههای مخابراتی آن در محفظهای بسته در داخل آن قرار داشتند. درون اسپوتنیک-۱ با گاز نیتروژن و فشاری برابر ۱٫۳ بار (۱۳۰ کیلوپاسکال) پر شده بود.
زیر نظر داشتن فشار گاز نیتروژن درون ماهواره به دانشمندان امکان میداد که از برخورد احتمالی خردهشهاب سنگها به اسپوتنیک-۱ مطلع شوند. در صورتی که چنین برخوردی باعث سوراخ شدن دیواره ماهواره میشد، افت فشار گاز را درپی میداشت. چنین حادثهای در طول ۲۲ روز اول پرتاب اسپوتنیک رخ نداد، و بدین ترتیب نگرانی از وجود خرده شهاب سنگهای مرگبار در مدار زمین از میان رفت. بدنه اصلی ماهواره به صورت دو نیمکره به ضخامت ۲ میلیمتر ساخته شده بود که توسط ۳۶ پرچ کاملا به هم متصل شده بودند. این دو نیمکره توسط یک پوسته خارجی صیغل داده شده از جنس آلیاژ آلومینیوم-منیزیوم-تیتانیوم و به ضخامت یک میلیمتر محافظت میشد. همچنین دو جفت آنتن مخابراتی با زاویه ۳۵ درجه نسبت به محور افقی ماهواره روی بدنه اسپوتنیک نصب شده بود.
سرانجام[ویرایش]
ارسال پیامهای رادیویی از ماهواره اسپوتنیک-۱ به مدت ۲۲ روز و تا خالی شدن باتریهای آن ادامه داشت. سرانجام ماموریت اسپوتنیک-۱ پس از سه ماه و طی مسافتی بیش از ۶۰ میلیون کیلومتر در مدار زمین، در تاریخ ۱۴ دی ۱۳۳۶ (۴ ژانویه ۱۹۵۸) با سقوط آن به جو زمین به پایان رسید و در اثر اصطکاک شدید با اتمسفر سوخت و از بین رفت.