آکندریت: تفاوت بین نسخهها
هانيه اميري (بحث | مشارکتها) (←منابع) |
|||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | + | ردهای از [[شهابسنگ]]های سنگی که فاقد دانههایی کروی موسوم به کندرول هستند. آکندریتها مجموعا 9 درصد شهابسنگهای ساقط را تشکیل میدهند. | |
− | نام یک گروه از دو گروه بزرگ | + | نام یک گروه از دو گروه بزرگ شهابسنگها (گروه دیگر کندریتها میباشند) آکندریت است. آکندریتها 90 درصد از کل [[شهابسنگ]]هایی که به سطح زمین میرسند را شامل میشوند و بصورت سنگهایی هستند که بعد از ذوب شدن به حالت کریستالی درآمدهاند. پلاژیوکلاز، پیروکسین و اولیوین از اجزاء اصلی آنها میباشند و در آنها از کندرول که جزء اصلی کندریتها بوده و بصورت دانههایی با ابعاد میلیمتری و از جنس سیلیکات میباشند، خبری نیست. محتوی فلزی و سولفاید این شهابسنگها نیز بسیار نا چیز است. از لحاظ شیمیایی بسیار نزدیک به بازالت هستند و ناشی از پدیده ذوب بر روی نواحی سطحی [[سیارک]]ها، ماه و سیارات میباشند. آکندریتها معمولا بر اساس مقدار کلسیم آنها رده بندی میشوند. |
− | تاکنون حدود 200 | + | تاکنون حدود 200 شهابسنگ آکندریتی یافت شده که دارای ترکیب و منشاء متفاوتی هستند. در بررسیهای دقیقتر مشخص شده که اغلب این شهابسنگها دارای یک منشاء واحد و احتمالا [[سیارک وستا]] هستند. تعدادی از آنها نیز از [[ماه]] و [[مریخ]] آمدهاند و یک نمونه هم که در سال 1999 در صحرای آفریقا یافت شده، از [[سیاره]] [[عُطارِد]] آمده است. درشتترین شهابسنگ آکندریتی با وزن یک تن بازماندهی [[بارش شهابی]] Norton county در کانزاس در سال 1948 میباشد. |
− | حرف آ که اول کلمه آکندریت | + | حرف آ که اول کلمه آکندریت آمده، نشاندهندهی این است که با گروه کندریتها متفاوت میباشد. |
− | دانشمندان بسیاری عقیده دارند که اجزا سازنده | + | دانشمندان بسیاری عقیده دارند که اجزا سازنده کندریتها در ابر گاز و غباری که "سحابی پیشخورشیدی" نام دارد و [[منظومه شمسی]] از آن پدید آمد، شکل گرفتهاند. طبق یک نظریه رایج، در بخشهای غلیظتر این سحابی، گویهای غبارینی پا به عرصه نهادند که در اثر برخورد با یکدیگر، صاعقه و یا عوامل دیگر، ذوب شدند و تشکیل کندرولها (دانههای درشت) را دادند. کندرولها سرد شدند و ضمن به دام انداختن غبار، به یکدیگر پیوستند تا سرانجام آنقدر بزرگ شدند که از اجتماع آنها سیارههای کوچکی پدید آمد. |
سطر ۱۴: | سطر ۱۴: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
− | *<span style="font-size: small; text-align: justify;"> کتاب نجوم به زبان ساده / مایر دگانی (نویسنده) / محمدرضا خواجه پور (مترجم) / انتشارات گیتاشناسی</span> | + | *<span style="font-size: small; text-align: justify;"> کتاب نجوم به زبان ساده/ مایر دگانی (نویسنده)/ محمدرضا خواجه پور (مترجم)/ انتشارات گیتاشناسی</span> |
− | *دانشنامه | + | *دانشنامه ستارهشناسی |
− | *شناخت | + | *شناخت شهایسنگها/ نویسنده: رابرت هاچیشون، اندرو گراهام/ مترجم: حسین علیزاده غریب |
[[رده:علوم سیارهای]] | [[رده:علوم سیارهای]] | ||
[[رده:منظومه شمسی]] | [[رده:منظومه شمسی]] |
نسخهٔ ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۱:۴۹
ردهای از شهابسنگهای سنگی که فاقد دانههایی کروی موسوم به کندرول هستند. آکندریتها مجموعا 9 درصد شهابسنگهای ساقط را تشکیل میدهند.
نام یک گروه از دو گروه بزرگ شهابسنگها (گروه دیگر کندریتها میباشند) آکندریت است. آکندریتها 90 درصد از کل شهابسنگهایی که به سطح زمین میرسند را شامل میشوند و بصورت سنگهایی هستند که بعد از ذوب شدن به حالت کریستالی درآمدهاند. پلاژیوکلاز، پیروکسین و اولیوین از اجزاء اصلی آنها میباشند و در آنها از کندرول که جزء اصلی کندریتها بوده و بصورت دانههایی با ابعاد میلیمتری و از جنس سیلیکات میباشند، خبری نیست. محتوی فلزی و سولفاید این شهابسنگها نیز بسیار نا چیز است. از لحاظ شیمیایی بسیار نزدیک به بازالت هستند و ناشی از پدیده ذوب بر روی نواحی سطحی سیارکها، ماه و سیارات میباشند. آکندریتها معمولا بر اساس مقدار کلسیم آنها رده بندی میشوند.
تاکنون حدود 200 شهابسنگ آکندریتی یافت شده که دارای ترکیب و منشاء متفاوتی هستند. در بررسیهای دقیقتر مشخص شده که اغلب این شهابسنگها دارای یک منشاء واحد و احتمالا سیارک وستا هستند. تعدادی از آنها نیز از ماه و مریخ آمدهاند و یک نمونه هم که در سال 1999 در صحرای آفریقا یافت شده، از سیاره عُطارِد آمده است. درشتترین شهابسنگ آکندریتی با وزن یک تن بازماندهی بارش شهابی Norton county در کانزاس در سال 1948 میباشد.
حرف آ که اول کلمه آکندریت آمده، نشاندهندهی این است که با گروه کندریتها متفاوت میباشد.
دانشمندان بسیاری عقیده دارند که اجزا سازنده کندریتها در ابر گاز و غباری که "سحابی پیشخورشیدی" نام دارد و منظومه شمسی از آن پدید آمد، شکل گرفتهاند. طبق یک نظریه رایج، در بخشهای غلیظتر این سحابی، گویهای غبارینی پا به عرصه نهادند که در اثر برخورد با یکدیگر، صاعقه و یا عوامل دیگر، ذوب شدند و تشکیل کندرولها (دانههای درشت) را دادند. کندرولها سرد شدند و ضمن به دام انداختن غبار، به یکدیگر پیوستند تا سرانجام آنقدر بزرگ شدند که از اجتماع آنها سیارههای کوچکی پدید آمد.
منابع
- کتاب نجوم به زبان ساده/ مایر دگانی (نویسنده)/ محمدرضا خواجه پور (مترجم)/ انتشارات گیتاشناسی
- دانشنامه ستارهشناسی
- شناخت شهایسنگها/ نویسنده: رابرت هاچیشون، اندرو گراهام/ مترجم: حسین علیزاده غریب