استوای آسمان

این نوشتار نیازمند منبع است . با ویرایش آن و اضافه کردن منابع معتبر ما را در پیشبرد اهداف ویکی نجوم یاری نمایید .

موقعیت استوای آسمان در کره سماوی

اگر شعاع صفحه استوای زمین را تا بينهايت ادامه دهيم کره سماوی را در دایره ای قطع خواهد کرد که استوای آسمان (یا استوای سماوی) نامیده می شود. به عبارتی دیگر فصل مشترک صفحه ی استوای زمین با کره سماوی، استوای سماوی نامیده می شود.

همانطور که خط استوا زمین را به دو نیم کره شمالی وجنوبی تقسیم می کند این خط نیز آسمان را به دو نیمکره شمالی وجنوبی تقسیم می کند.

اگر محور چرخش زمین به دور خودش راهم از دو طرف تا بینهایت امتداد دهیم کره سماوی را در دو نقطه قطع خواهد کرد. نقطه ی تقاطع شمالی را قطب شمال سماوی (North Celestial Position) و نقطه ی تقاطع جنوبی را قطب جنوب سماوی (South Celestial Position) می نامیم.

همچنين استوای سماوی دربردارنده نقطه اعتدال بهاری است كه بانماد گاما نشان داده می شود.

برای پیدا کردن قسمتی از استوای سماوی که دارای حداکثر ارتفاع از افق می باشد کافی است عرض جغرافیایی محل را از ۹۰ درجه کسر کرد.

خورشید هر روز از شرق طلوع می کند، مسیری را در آسمان می پیماید و در افق مغرب به پشت زمین می رود و به خوبی می دانیم که این حرکت ظاهری خورشید در اثر حرکت وضعی زمین (گردش زمین به دور خودش در هر شبانه روز) پدید می آید.

اما خورشید حرکت دیگری هم در آسمان دارد. اگر خورشید آن چنان کم نور بود که دیگر ستاره ها هم در کنارش دیده می شدند، می توانستیم یک آزمایش جالب ترتیب دهیم. ما هر روز موقعیت خورشید را در آسمان با در کنار ستاره ها ثبت می کردیم و می دیدیم که خورشید در زمینه ی ستاره های ثابت هر روز کمی به سمت غرب حرکت می کند.

به مسیر حرکت سالانه ی خورشید در آسمان دایره البروج می گوییم. دایره البروج با استوای سماوی زاویه ٥ / ٢٣ درجه می سازد و در دو نقطه آن را قطع می کند. به نقطه ای که در آن خورشید از جنوب استوای سماوی به شمال آن می آید، نقطه ی اعتدال بهاری می گوییم. خورشید در لحظه تحویل سال در نقطه اعتدال بهاری است.