بطلمیوس
کلاودیوس بْطُلِمیوس (به یونانی Κλαύδιος Πτολεμαίος) یکی از فیلسوفان و اخترشناسان یونان باستان بود که به احتمال زیاد در اسکندریه واقع در مصر می‌زیست.
وی الگویی را برای کیهان شناخته شده روزگار خود که همان منظومه شمسی ماست ارائه کرد که در آن زمین در مرکز گیتی قرار داشت و خورشید وماه و بقیهٔ سیارات بدورش می‌چرخید. در آن زمان به جای مدار که همان مسیر فرضی سیارات است، از مفهوم فلک استفاده می کردند. فلک یک جسم کروی صلب و نامرئی است (مانند شیشه) که در مرکز آن زمین قرار گرفته و سیاره به محیط آن محکم بسته شده است. با چرخش فلک بدور زمین سیاره را به دور زمین می گرداند. در آن زمان ۴ سیاره بیشتر کشف نشده بودند. او می‌گفت: هشت یا نه فلک وجود دارد که آخرین فلک فلک الافلاک نام دارد که همهٔ ستاره ها روی آن چسبیده‌اند.او نیز معتقد بود که خدا و فرشتگان بعد از فلک الافلاک زندگی می‌کنند.به این نظریه که بطلمیوس در باره جهان ارائه کرد، نظریهٔ زمین مرکزی می‌گویند.
منبع[ویرایش]
ویکیپدیا فارسی [۱]
