دی اکسید کربن: تفاوت بین نسخه‌ها
هانيه اميري (بحث | مشارکتها) جز (دی اكسید كربن را به دی اکسید کربن منتقل کرد: جایگزینی متن - 'ك' به 'ک') |
|||
| سطر ۵: | سطر ۵: | ||
گیاهان از آن در فرایند فتوسنتز برای فرآوری کربوهیدرات‌ها بهره می‌برند و با گرفتن آن، از خود [[اکسیژن]] بیرون می‌دهند. CO۲ حاضر در [[اتمسفر]] در نقش یک سپر حرارتی برای [[زمین]] کار می‌کند و با اثر گلخانه‌ای طبیعی خود، از سرما در [[زمین]] جلوگیری می‌کند. اگرچه تراکم‌های بالای کربن دی‌اکسید در [[جو زمین]]، که با سوختن سوخت‌های فسیلی تولید می‌شود، به عنوان آلاینده جوی شناخته می‌شود. | گیاهان از آن در فرایند فتوسنتز برای فرآوری کربوهیدرات‌ها بهره می‌برند و با گرفتن آن، از خود [[اکسیژن]] بیرون می‌دهند. CO۲ حاضر در [[اتمسفر]] در نقش یک سپر حرارتی برای [[زمین]] کار می‌کند و با اثر گلخانه‌ای طبیعی خود، از سرما در [[زمین]] جلوگیری می‌کند. اگرچه تراکم‌های بالای کربن دی‌اکسید در [[جو زمین]]، که با سوختن سوخت‌های فسیلی تولید می‌شود، به عنوان آلاینده جوی شناخته می‌شود. | ||
| − | گازهای گلخانه‌ای که کربن دی‌اکسید نیز یکی از آنهاست باعث می‌شود که اشعه‌های [[خورشید]] با [[طول موج]] بالا و از ابرها که آنها نیز جز گازهای گلخانه‌ای هستند بگذرند و بعد از برخورد به سطح زمین بازتاب شده و [[طول موج]] آن کاهش می‌یابد و از پرتوهای [[فرابنفش]] به [[فروسرخ]] تبدیل می‌گردد. | + | گازهای گلخانه‌ای که کربن دی‌اکسید نیز یکی از آنهاست باعث می‌شود که اشعه‌های [[خورشید]] با [[طول موج]] بالا و از ابرها که آنها نیز جز گازهای گلخانه‌ای هستند بگذرند و بعد از برخورد به سطح زمین بازتاب شده و [[طول موج]] آن کاهش می‌یابد و از پرتوهای [[پرتو فرابنفش|فرابنفش]] به [[پرتو فروسرخ|فروسرخ]] تبدیل می‌گردد. |
| − | پرتوهای [[فروسرخ]] خطرناک نیستند و بعد از برخورد به گازهای گلخانه‌ای باز می‌گردند و نمی‌توانند از آنجا عبور کنند و باعث گرم شدن می‌شوند. | + | پرتوهای [[پرتو فروسرخ|فروسرخ]] خطرناک نیستند و بعد از برخورد به گازهای گلخانه‌ای باز می‌گردند و نمی‌توانند از آنجا عبور کنند و باعث گرم شدن می‌شوند. |
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ فوریهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۱۹:۱۷
کربن دی‌اکسید، دی‌اکسید کربن یا گازکربنیک با (فرمول شیمیایی CO۲)، از ترکیب کربُن با اکسیژن به دست میآید. گاز کربنیک بر اثر احتراق زغال و مواد آلی در مجاورت اکسیژن، تخمیر مایعات، تنفس حیوانات و گیاهان و غیره به دست میآید.
گاز مزبور گازی بی‌رنگ و بی‌بو است. وزن مخصوص آن 52/1 است. چون این گاز سنگین‌تر از هواست، همیشه در پایین محیطی که حاصل می‌شود، پخش می‌گردد.
گیاهان از آن در فرایند فتوسنتز برای فرآوری کربوهیدرات‌ها بهره می‌برند و با گرفتن آن، از خود اکسیژن بیرون می‌دهند. CO۲ حاضر در اتمسفر در نقش یک سپر حرارتی برای زمین کار می‌کند و با اثر گلخانه‌ای طبیعی خود، از سرما در زمین جلوگیری می‌کند. اگرچه تراکم‌های بالای کربن دی‌اکسید در جو زمین، که با سوختن سوخت‌های فسیلی تولید می‌شود، به عنوان آلاینده جوی شناخته می‌شود.
گازهای گلخانه‌ای که کربن دی‌اکسید نیز یکی از آنهاست باعث می‌شود که اشعه‌های خورشید با طول موج بالا و از ابرها که آنها نیز جز گازهای گلخانه‌ای هستند بگذرند و بعد از برخورد به سطح زمین بازتاب شده و طول موج آن کاهش می‌یابد و از پرتوهای فرابنفش به فروسرخ تبدیل می‌گردد.
پرتوهای فروسرخ خطرناک نیستند و بعد از برخورد به گازهای گلخانه‌ای باز می‌گردند و نمی‌توانند از آنجا عبور کنند و باعث گرم شدن می‌شوند.
منبع[ویرایش]
دانشنامهٔ رشد
