شهاب
زمانی که ذرات بسیار ریزی که عمدتآ ذرات به جا مانده از دنباله‌دار ها در فضا هستند ، وارد جو زمین شوند ، بر اثر اصطکاک هوا می‌سوزند و ردی از نور از خود باقی می گذارند که به آن رد شَهاب یا شَخانه می‌گویند. به خط درخشانی که بر اثر ورود شهابوار یا حرکت آن در جو ایجاد می‌شود شهاب ثاقِب گفته می‌شود. واژه شهاب عربی و شخانه فارسی است.
عمر شهاب ها معمولآ بسیار کوتاه و در حدود چند ثانیه است . همچنین بیشتر شهاب ها دارای قدر های متوسط یا کم نور هستند . اگر شهابی دارای قدر ظاهری پرنور تر از 1- ( در بعضی منابع پرنور تر از 4- ذکر شده است ) باشد ، به آن آذر گوی ( Fire Ball ) گفته می شود .
باید توجه کرد که اطلاق کلمه " شهاب سنگ " به این اجرام غلط است .
اگر ذره ای که یک شهاب را می سازد به حدی بزرگ باشد که حتی پس از سوختن در جو ، بخشی از آن به زمین برسد ، به آن تکه سنگی که به زمین رسیده است ، " شهاب سنگ " گفته می شود .
در چندین شب از سال به دلیل برخورد توده ای از ذرات معلق ( شهابواره ها) به جو زمین ، پدیده بارش شهابی روی می دهد که در آن شبها تعداد شهابهایی که دیده می شود به شکل قابل ملاحظه ای بیشتر از سایر شبها است .
منبع
ویکیپدیا فارسی [۱]
