عطارد

این نوشتار خرد توسط مؤلف آن تکمیل می‌شود . لطفا شکیبا باشید .

عطارد

Mercuryglobe.jpg
نام	عطارد،تیر،
فاصله از خورشید به طور میانگین	58000000 km
خروج از مرکز مدار	0.2056
دوره تناوب حرکت انتقالی به دور خورشید	نجوم: 88 روز هلالی: 116 روز
سرعت مداری(میانگین)	48 km/s
فاصله از زمین	کمترین: 91000000 km بیشترین:206000000 km
قطر زاویه ای(در مقارنه داخلی میانگین)	10.88 ثانیه قوس
قطر	4860 km
حجم	0.06 برابر حجم زمین
جرم	0.054 جرم زمین
چگالی	0.99 چگالی زمین
شتاب گرانش در سطح	0.37 شتاب گرانش سطحی زمین
سرعت گریز	4.2 km/s
دوره تناوب حرکت وضعی به دور محور	58.7 روز
زاویه استوای سیاره با سطح مدار آن	28 درجه
دما	حداقل: -183 حداکثر: 427
نسبت بازتاب	<ref name="multiple2">نجوم به زبان ساده / نوشته مایردگانی / ترجمه محمدرضا خواجه پور / انتشارات گیتا شناسی </ref>0.06

عطارد یا تیر نزدیک ترین سیاره به خورشید و نیز دومین سیاره کوچک شناخته شده است [البته پس از حذف پلوتون از فهرست سیارات، به رتبه اول ارتقاء یافت] .هر سال در حدود سه بار به عنوان ستاره درخشان شامگاهی در نزدیکی افق غروب خورشید و نیز به عنوان یک ستاره صبحگاهی ظاهر می‌شود.به خاطر سرعت کم آن نسبت به زمین از لحاظ افسانه ای ،خدای پرواز نامیده می شود.

ساختار

عُطارِد یکی از چهار سیاره خاکی(جامد)منظومه شمسی است و مشابه زمین یک پوسته سنگی دارد.عطارد نزدیک ترین سیاره ی منظومه شمسی به خورشید است .این سیاره با شعاع متوسط 7.Km 2439 کوچکترین سیاره منظومه شمسی می باشد.عطارد حتی کوچکتر-البته چگالترـ از بزرگترین اقمار طبیعی منظومه شمسی یعنی گانیمد و تیتان است.

جنس هسته عطارد شامل ٪70 فلز و ٪30 سیلیکات است.عطارد با چگالی g/cm³5.427دومین سیاره چگال منظومه شمسی محسوب می شود که تنها اندکی کمتر از چگالی g/cm³5.515 سیاره ی زمین است. اگر اثر فشردگی گرانشی در محاسبه چگالی حذف می شد،عطارد با چگالی g/cm³5.3 در مقابل چگالی g/cm³ 4.4 زمین متراکم ترین سیاره منظومه شمسی محسوب می شد. همان طور که چگالی زیاد زمین نتیجه ی مستقیم فشردگی گرانشی در ساختار درونی و مخصوصا در هسته ی آن است چگالی عطارد می تواند بیانگر جزئیات ساختار داخلی آن باشد. عطارد خیلی کوچکتر از زمین است همچنین قسمتهای داخلی آن تقریبا فاقد یک فشردگی گرانشی قوی هستند، بنابراین برای داشتن چنین چگالی بالایی هسته این سیاره باید بزرگ و غنی از آهن باشد. زمین شناسان برآورد کرده اند که احتمالا هسته ی عطارد تقریبا ٪42 از حجم کل این سیاره را اشغال کرده باشد. برای زمین این نسب ٪17 است.تحقیقات اخیر احتمال مذاب و گدازه ای بودن هسته را بشدت تایید می کند.این موضوع در حالی است که اطراف هسته را جبه ای متشکل از سیلیکات به قطر 700-500کیلومتر احاطه کرده است. طبق اطلاعات حاصل از ماموریت مارینر 10 و مشاهدات از زمین ،ضخامت قشر پوسته ای در حدود 300-100 کیلومتر است.یک مشخصه عوارض سطح عطارد وجود شیارهای باریک (گسل) و کوچک بی شماری در سطح آن است که می توانند تا صدها کیلومتر امتداد داشته باشند.به نظر می آید این شیار ها به علت سرد ومنقبض شدن هسته و جبه سیاره در زمانی که پوسته قبلا سفت شده بود بوجود آمده باشد. هسته ی عطارد بیشتر از هر سیاره بزرگ منظومه شمسی دارای آهن است و چندین تئوری برای توضیح آن پیشنهاد شده است. مقبول ترین و رایج ترین تئوری این است که عطارد درآغاز دارای یک نسبت فلز- سیلیکات (مانند شهاب سنگ های عادی)– اشاره دارد به نوعی جسم صخره ای در منظومه شمسی- دارای نسبت مشابهی از آهن و سیلیکات بود و جرم آن تقریبا 2.25 برابر جرم فعلی بوده است.به هر حال در اوایل تاریخچه منظومه شمسی عطارد با یک خورده سیارک که تقریبا1.6 برابر جرم آن بوده وابعاد آن صدها کیلومتر بوده است برخورد کرده.این برخورد باعث شده تا مقدار زیادی از پوسته و جبه ی اولیه از سیاره جدا شود و هسته داخلی آن دست نخورده باقی بماند تا قسمت بزرگی از سیاره را تشکیل دهد.فرایند مشابه که به نام "فرضیه ی ضربه ی بزرگ" شناخته می شود در موردشکل گیری قمرزمین(ماه)ارائه شده است.

ویژگی های رصدی

این سیاره همیشه نزدیک خورشید قابل رویت است و بیشترین فاصله زاویه ای آن از خورشید 28 درجه است پس مدت زمانی که می توان ان را در آسمان دید بسیار کم است .این سیاره را زمانی با چشم برهنه می‌توان دید که خورشید زیر خط افق باشد، اما می‌توان با حذف نور های خورشید توسط تلسکوپ آن را در روز نیز دید .

رمان رصد این سیاره

می‌توانیم عطارد را در زمان های خاصی یعنی هنگام طلوع یا غروبخورشید رصد کنیم که بستگی به وضعیت مداری آن دارد بیشترین فاصله ای که ممکن است عطارد از خورشید داشته باشد 28 درجه است و ما فقط می‌توانیم آن را با چشم غیر مسلح بین 20 تا 28 درجه ای خورشید ببینیم که این موضوع کار رصد این سیاره را کمی سخت می‌کند

ماموریت های فضایی

در سال ۲۰۰۴، فضاپیمای دوم ناسا (مسنجر) زمین را به مقصد عطارد ترک کرد. این فضاپیما اولین عبورش (fly-by) را از کنار عطارد در ژانویه 2008 انجام داد. در سال 2011، پس از سه بار عبور از کنار سیاره، فضاپیما وارد یک مدار بیضوی به­دور آن شد. شاید تعجب کنید که ورود به مداری به­دور عطارد هفت سال طول می­کشد، اما این کار از آنچه تصور می‌شود مشکل­تر است. هر فضاپیمایی که به سمت عطارد حرکت می­کند، به تعبیری در حال سقوط به طرف خورشید است و در نتیجه انرژی جنبشی قابل ملاحظه­ای به­دست می­آورد. بنابراین مشکل رسیدن به آنجا نیست، بلکه کم کردن سرعت تاحدی است که بتوان در مدار قرار گرفت. عملاً انرژی لازم برای گردش به­دور عطارد بیش از فرار از منظومه شمسی است. اروپا و ژاپن در حال طراحی مأموریتی مشترک به عطارد هستند که قرار است در سال 2013 شروع شود. فضاپیمای بپی­کولومبو (BepiColumbo) در سال 2017 به عطارد خواهد رسید.<ref name="multiple1">کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ نوشته ایان موریسون/ ترجمه غلامرضا شاه‌علی[۱] </ref>

میدان مغناطیسی

حدود 75 درصد از جرم عطارد را هسته آهنی تشکیل می‌دهد.عطارد یک میدان مغناطیسی ضعیف دارد که شدت آن حدود 1% میدان زمین است. حضور این میدان مغناطیسی غیرمنتظره است، چرا که عطارد بسیار کوچک‌تر از زمین بوده، به کندی می‌چرخد. بر اساس نظریه دینامو، جریان مواد مذاب و رسانای الکتریکی درون هسته، به تولید میدان مغناطیسی می‌انجامد. این میدان مغناطیسی را نمی‌توان به‌جامانده از دوره‌های اولیه دانست، چرا که عقیده بر این است که در گذشته، دمای درونی سیاره از نقطه بحرانی کوری تجاوز کرده است. بنابراین باید پذیرفت که قسمتی از هسته به صورت مذاب می‌باشد. <ref name="multiple3"> کتاب مبانی ستاره‌شناسی/ نوشته هانو کارتونن و همکاران/ ترجمه غلامرضا شاه‌علی/ انتشارات شاهچراغ شیراز [۲]</ref>

منابع

<references />