قدر مطلق: تفاوت بین نسخه‌ها

از ویکی نجوم
پرش به: ناوبری، جستجو
جز (جایگزینی متن - 'ستارهها' به 'ستاره ها')
 
(۶ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
قدر مطلق (به انگلیسی: absolute magnitude) به قدر ظاهری اجرام آسمانی وقتي که آنها را در فاصله 10 پارسكی ( 1[[پارسک]]= 3.26سال نوري ) قرار دهیم مي گويند .
+
اگر همه ستاره ها در یک فاصله قرار داشتند، در آن صورت روشنایی نسبی آنها به طور حقیقی نشان دهنده درخشندگی نسبی آنها بود. ستارهشناسان با استفاده از این ایده مقیاس قدر مطلق (Absolute Magnitude) را تعریف نموده‌اند. در این مقیاس، قدر مطلق ستاره برابر است با [[قدر ظاهری]] آن، چنانچه در فاصله 10 پارسکی قرار می‌گرفت. بدین ترتیب قدر مطلق ستارگان نزدیکتر از نسبت به قدر ظاهری آنها افزایش می‌یابد و ستارگان دورتر کاهش پیدا می‌کند. یکی از مشکلات تعیین قدر ظاهری، کاهش نور به دلیل جذب توسط غبار است، پدیده‌ای که به [[خاموشی]](Extinction) معروف است. این پدیده باعث برآورد کمتر [[درخشندگی]] ظاهری شده، بالطبع عدد قدر ظاهری بالاتر می‌رود و قدر مطلقی متفاوت را نتیجه می‌دهد. صرف نظر از خاموشی، ستاره ای با قدر ظاهری 20 و در فاصله 100 [[پارسک]] چنانچه در فاصله 10 پارسک قرار گیرد، 10<sup>2</sup>مرتبه روشنتر به نظر می‌رسد (قانون مربع معکوس). نسبت 100 در روشنایی دقیقاً معادل اختلاف پنج قدر است، لذا قدر مطلق آن برابر است با 10 منهای دو، یعنی قدر 15.
قدر مطلق را با M و قدر ظاهری را با m نشان می‌دهند.
 
  
[[قدر ظاهری]] یک ستاره هم به روشنی ذاتی و هم به فاصله آن وابسته‌است. قدر مطلق به دلیل نیاز به مقیاسی مستقل از فاصله در ستاره‌شناسی تعریف شده‌است تا بتوان روشنی ذاتی اجرام آسمان را بدون در نظر گرفتن فاصله آنها با هم مقایسه کرد.
+
==منبع==
 +
کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ نوبسنده: ایان موریسون/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی/ [http://astronomy2012.blogfa.com]
  
با استفاده از قدر مطلق، می‌توان درخشندگی (و بزرگی) ستارگان را با یکدیگر مقایسه کرد. هنگامی که خورشید در فاصلهٔ ۱۰ [[پارسِکیِ]] زمین قرار گیرد، قدری نزدیک به ۴٫۸+ خواهد داشت و با چشم غیر مسلح سخت دیده خواهد شد. بالاترین قدر مطلق -۹ برای [[ابرغول‌]] ها و ۱۹ برای کوتوله‌های سفید است
+
[[Category:نجوم رصدی|نجوم_رصدی]]
 
 
[[رده:اخترسنجی]]
 
[[رده:نجوم رصدی]]
 

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۶ مارس ۲۰۱۳، ساعت ۱۵:۴۴

اگر همه ستاره ها در یک فاصله قرار داشتند، در آن صورت روشنایی نسبی آنها به طور حقیقی نشان دهنده درخشندگی نسبی آنها بود. ستارهشناسان با استفاده از این ایده مقیاس قدر مطلق (Absolute Magnitude) را تعریف نموده‌اند. در این مقیاس، قدر مطلق ستاره برابر است با قدر ظاهری آن، چنانچه در فاصله 10 پارسکی قرار می‌گرفت. بدین ترتیب قدر مطلق ستارگان نزدیکتر از نسبت به قدر ظاهری آنها افزایش می‌یابد و ستارگان دورتر کاهش پیدا می‌کند. یکی از مشکلات تعیین قدر ظاهری، کاهش نور به دلیل جذب توسط غبار است، پدیده‌ای که به خاموشی(Extinction) معروف است. این پدیده باعث برآورد کمتر درخشندگی ظاهری شده، بالطبع عدد قدر ظاهری بالاتر می‌رود و قدر مطلقی متفاوت را نتیجه می‌دهد. صرف نظر از خاموشی، ستاره ای با قدر ظاهری 20 و در فاصله 100 پارسک چنانچه در فاصله 10 پارسک قرار گیرد، 102مرتبه روشنتر به نظر می‌رسد (قانون مربع معکوس). نسبت 100 در روشنایی دقیقاً معادل اختلاف پنج قدر است، لذا قدر مطلق آن برابر است با 10 منهای دو، یعنی قدر 15.

منبع[ویرایش]

کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ نوبسنده: ایان موریسون/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی/ [۱]