ماه: تفاوت بین نسخه‌ها

از ویکی نجوم
پرش به: ناوبری، جستجو
سطر ۲۱: سطر ۲۱:
 
|زمان گردش دور زمین||۲۷ روز و ۷ ساعت و ۴۳ دقیقه
 
|زمان گردش دور زمین||۲۷ روز و ۷ ساعت و ۴۳ دقیقه
 
|-
 
|-
|مرتفع ترین قله||۱۱۳۵۰ متر
+
|مرتفع‌ترین قله||۱۱۳۵۰ متر
 
|-
 
|-
 
|}
 
|}
'''ماه''' تنها [[قمر]] طبیعی سیارهٔ [[زمین]] و پنجمین قمر طبیعی بزرگ در [[منظومه ی شمسی]] است.
+
'''ماه''' تنها [[قمر]] طبیعی سیاره‌ی [[زمین]] و پنجمین قمر طبیعی بزرگ در [[منظومه‌ی شمسی]] است.
قطر ماه  یک‌چهارم [[زمین]] است و هیچ سیاره دیگری در [[منظومه شمسی]] ، نسبت به اندازهٔ خود قمری به این بزرگی ندارد.
+
قطر ماه  یک‌چهارم [[زمین]] است و هیچ سیاره‌ی دیگری در [[منظومه‌ی شمسی]]، نسبت به اندازهٔ خود، قمری به این بزرگی ندارد.
  
انسان‌ها از قدیم از ماه و چرخش منظم آن برای [[گاهشماری]]، به‌ویژه در کشاورزی، بهره می‌گرفتند، مسافران و دریانوردان نیز از نور و حضور ماه برای جهت‌یابی و ناوبری استفاده می‌کردند؛ ماه هم‌چنین در اسطوره‌های اقوام حضور زیادی دارد و در برخی فرهنگ‌ها حتی آن را به عنوان یک ایزد پرستش می‌کرده‌اند. گرانش (جاذبه) ماه باعث به‌وجود آمدن [[جذر و مد]] آب‌های کره زمین می‌شود و گرانش کره ماه هم‌چنین باعث باثبات ماندن محور گردش زمین به‌دور خود می‌شود که در صورت عدم وجود ماه، [[انحراف محوری زمین]] مرتبا تغییر می‌کرد و این امر باعث آشفته شدن آب و هوا و فصل‌ها در [[زمین]] می‌شد.
 
  
نیم‌کره‌ای از ماه به طور دائمی رو به [[زمین]] قرار دارد که سمت پیدای ماه نامیده می‌شود. نیمه پنهان ماه را سمت پنهان ماه می‌نامند. هر روز قمری به اندازه ۱۷.۳ روز زمینی طول می‌کشد.
+
== تاریخچه ==
 +
انسان‌ها از قدیم از ماه و چرخش منظم آن برای [[گاهشماری]]، به‌ویژه در کشاورزی بهره می‌گرفتند. مسافران و دریانوردان نیز از نور و حضور ماه برای جهت‌یابی و ناوبری استفاده می‌کردند؛ ماه هم‌چنین در اسطوره‌های اقوام حضور زیادی دارد و در برخی فرهنگ‌ها حتی آن را به عنوان یک ایزد پرستش می‌کرده‌اند. گرانش (جاذبه) ماه باعث به‌وجود آمدن [[جذر و مد]] آب‌های کره زمین می‌شود و گرانش کره ماه هم‌چنین باعث با ثبات ماندن محور گردش زمین به‌دور خود می‌شود، که در صورت عدم وجود ماه، [[انحراف محوری زمین]] بطور پیوسته تغییر می‌کرد و این امر باعث آشفته شدن آب و هوا و فصل‌ها در [[زمین]] می‌شد.
 +
 
 +
== ویژگی‌های خاص ==
 +
نیم‌کره‌ای از ماه به طور دائمی رو به [[زمین]] قرار دارد که سمت پیدای ماه نامیده می‌شود. نیمه‌ی دیگر ماه را سمت پنهان ماه می‌نامند. هر روز قمری به اندازه ۱۷.۳ روز زمینی طول می‌کشد.
 
ماه هر سال ۲ سانتیمتر از [[زمین]] دور می‌شود.
 
ماه هر سال ۲ سانتیمتر از [[زمین]] دور می‌شود.
 
ماه نزدیکترین جرم آسمانی به [[زمین]] است و کره ماه در حدود سی‌برابر قطر زمین از زمین فاصله دارد. میانگین فاصله ماه تا زمین ۳۸۴٬۴۰۳ کیلومتر و قطر ماه ۳٬۴۷۶ کیلومتر است. به خاطر این نزدیکی فاصله، ماه در آسمان شب تقریبا به اندازه خورشید دیده می‌شود و گاه با گذر از جلوی خورشید باعث [[خورشید گرفتگی]] نیز می‌شود.
 
ماه نزدیکترین جرم آسمانی به [[زمین]] است و کره ماه در حدود سی‌برابر قطر زمین از زمین فاصله دارد. میانگین فاصله ماه تا زمین ۳۸۴٬۴۰۳ کیلومتر و قطر ماه ۳٬۴۷۶ کیلومتر است. به خاطر این نزدیکی فاصله، ماه در آسمان شب تقریبا به اندازه خورشید دیده می‌شود و گاه با گذر از جلوی خورشید باعث [[خورشید گرفتگی]] نیز می‌شود.
 +
مَهتاب نوری است که از [[خورشید]] آمده و از سطح ماه رو به کره زمین بازتابانده شده است. نور تقریباً در مدت ۱٫۳ ثانیه فاصله بین زمین تا ماه را طی می‌کند. نشانهٔ نجومی ماه ☾ است.
  
مَهتاب نوری است که از [[خورشید]] آمده و از سطح ماه رو به کره زمین بازتابانده شده. نور تقریباً در مدت ۱٫۳ ثانیه فاصله بین زمین تا ماه را طی می‌کند. نشانهٔ نجومی ماه ☾ است.
+
جو کره ماه نسبت به جو زمین بسیار رقیق و ناچیز است و به این خاطر صدا در جو ماه منتقل نمی‌شود و سطح ماه مکانی خاموش و بی‌صدا است.  فقدان جو واقعی به این معنی است که در سطح ماه مولکول‌های هوا نیز وجود ندارند تا نور خورشید را بپراکنند و و با این کار در آسمان ماه ایجاد رنگ کنند؛ به این خاطر آسمان ماه همیشه سیاه است.  نبود جو همچنین باعث می‌شود که [[شهاب‌سنگ]]‌های کوچک و بزرگ که پیش از رسیدن به زمین در هوا می‌سوزند، در آسمان ماه نسوزند و به آسانی به سطح ماه رسیده و با شدت به آن اصابت کنند.
  
سفر به ماه با فناوری‌های کنونی سه روز به‌درازا می‌کشد و ماه تنها کره خارج از زمین است که انسان‌ها بر آن گام نهاده‌اند. در سال ۱۹۶۹ سازمان ناسا اعلام کرد که نخستین فضانوردان به نام‌های [[نیل آرمسترانگ]] و [[باز آلدرین]] در قالب [[پروژه آپولو]] بر سطح ماه فرود آمدند.
+
خاک ماه تقریبا یکرنگ و در همه‌جا خاکستری‌رنگ است و با گرد و غباری پوشیده شده که اصطلاحا خاکه‌سنگ نامیده می‌شود. ماه در زمین خود صفحات زمین‌ساختی ندارد و از آن‌جا که در کره زمین کوه‌ها در نتیجه فشرده شدن این صفحات به هم پدید می‌آیند در ماه پدیده  کوهزایی منشا زیرسطحی ندارد و تنها بر اثر برخورد [[شهاب]]ها است که ماه دارای پستی و بلندی‌هایی شده‌است.
  
جو کره ماه نسبت به جو زمین بسیار رقیق و ناچیز است و به این خاطر صدا در جو ما منتقل نمی‌شود و سطح ماه مکانی خاموش و بی‌صدا است. فقدان جو واقعی به این معنی است که در سطح ماه مولکول‌های هوا نیز وجود ندارند تا نور خورشید را بپراکنند و و با این کار در آسمان ماه ایجاد رنگ کنند؛ به این خاطر آسمان ماه همیشه سیاه است.  نبود جو هم‌چنین باعث می‌شود که [[شهاب سنگ]]های کوچک و بزرگ که پیش از رسیدن به زمین در هوا می‌سوزند در آسمان ماه نسوزند و به آسانی به سطح ماه رسیده و با شدت به آن اصابت کنند.
+
ماه تنها 8% نور تابشی به خود را منعکس می­کند و از این لحاظ یکی از کمترین بازتابش­ها را در بین اجرام منظومه شمسی دارد. بازتابش ماه تقریباً معادل زغال­سنگ است. طرفی از ماه که رو به زمین است طرف نزدیک ماه نام دارد، و سمت دیگر، طرف دور نامیده می­شود. حتی با چشم غیر مسلح می­توان دو نوع سطح متمایز را در طرف نزدیک تشخیص داد. نقاط روشن­تر، کوهستان­های ماه نام دارد و نقاط تیره­تر به ماریا معروف است ( Maria جمع Mare، در لاتین به معنی دریا). علت این نام­گذاری آن است که در ابتدا تصور می­شد مناطق تیره­تر اقیانوس و دریا باشد. وقتی که برای اولین بار طرف دور ماه توسط کاوشگر روسی لونا 3 (Luna 3) عکس­برداری شد، یک ویژگی تعجب­آور این بود که تقریباً هیچ­گونه ماریا آنجا وجود نداشت.
 
 
خاک ماه تقریبا یک‌رنگ و در همه‌جا خاکستری‌رنگ است و با گرد و غباری پوشیده شده که اصطلاحا خاکه‌سنگ نامیده می‌شود. ماه در زمین خود صفحات زمین‌ساختی ندارد و از آن‌جا که در کره زمین کوه‌ها در نتیجه فشرده شدن این صفحات به هم پدید می‌آیند در ماه پدیده  کوهزایی منشا زیرسطحی ندارد و تنها بر اثر برخورد [[شهاب]]ها است که ماه دارای پستی و بلندی‌هایی شده‌است.
 
  
انسان تاکنون ۷۳ مأموریت فضایی به سوی ماه انجام داده‌است. تغییرات دمایی زیاد بر سطح ماه، تابش‌های زیانمند کیهانی و بارش انواع شهاب‌سنگ‌هااسکان انسان در ماه را با دشواری‌هایی روبه‌رو می‌کند. پژوهشگران [[آژانس فضایی ژاپن]] موفق به کشف حفره‌ای گدازه‌ای در کره ماه شده‌اند که به باور آن‌ها این حفره مکانی مناسب برای ساخت [[اقامتگاه های فضایی]] در آینده‌ای نه چندان دور خواهد بود
+
== ماموریت‌های فضایی به ماه ==
 +
سفر به ماه با فناوری‌های کنونی سه روز به‌ درازا می‌کشد و ماه تنها کره خارج از زمین است که انسان‌ها بر آن گام نهاده‌اند. در سال ۱۹۶۹ سازمان ناسا اعلام کرد که نخستین فضانوردان به نام‌های [[نیل آرمسترانگ]] و [[باز آلدرین]] در قالب [[پروژه آپولو]] بر سطح ماه فرود آمدند.
  
یک خطای معروف دید در مورد ماه باعث می­شود که ماه در نزدیک افق در بزرگ­ترین صورت به نظر برسد. در حالیکه وقتی که در وسط آسمان است، کمترین فاصله را با ما دارد و عملاً اندازۀ زاویه­ای آن 1.5% بیشتر است! پیوندی بین برداشت ما از اندازه و این­که جسم را در چه فاصله­ای از خود تصور می­کنیم، وجود دارد. به نظر می­رسد که ما کرۀ سماوی را بالای سر خودمان می­بینیم، اما نه یک نیم­کرۀ حقیقی، بلکه به­صورت مسطح. پس باور داریم که جسم در بالای سرمان به ما نزدیک­تر است تا افق. حال وقتی که ماه را بالای سرمان می­بینیم، مطمئنیم که به ما نزدیک­تر است، از اینرو در ذهن خودمان اندازۀ آن­را کوچک می­کنیم![دلایل متعددی برای این خطای دید بیان شده است. جهت مطالعۀ بیشتر می­توانید موضوع را در منابع تحت عنوان  Moon Illusion پی­گیری نمائید. (مترجم)]
+
انسان تاکنون ۷۳ مأموریت فضایی به سوی ماه انجام داده‌است. تغییرات دمایی زیاد بر سطح ماه، تابش‌های پُر ضرر کیهانی و بارش انواع شهاب‌سنگ‌ها،اسکان انسان در ماه را با دشواری‌هایی روبه‌رو می‌کند. پژوهشگران [[آژانس فضایی ژاپن]] موفق به کشف حفره‌ای گدازه‌ای در کره ماه شده‌اند که به باور آن‌ها این حفره مکانی مناسب برای ساخت [[اقامتگاه های فضایی]] در آینده‌ای نه چندان دور خواهد بود.
  
ماه تنها 8% نور تابشی به خود را منعکس می­کند و از این لحاظ یکی از کمترین بازتابش­ها را در بین اجرام منظومه شمسی دارد. بازتابش ماه تقریباً معادل زغال­سنگ است. طرفی از ماه که رو به زمین است طرف نزدیک ماه نام دارد، و سمت دیگر، طرف دور نامیده می­شود. حتی با چشم غیر مسلح می­توان دو نوع سطح متمایز را در طرف نزدیک تشخیص داد. نقاط روشن­تر، کوهستان­های ماه نام دارد و نقاط تیره­تر به ماریا معروف است ( Maria جمع Mare، در لاتین به معنی دریا). علت این نام­گذاری آن است که در ابتدا تصور می­شد مناطق تیره­تر اقیانوس و دریا باشد. وقتی که برای اولین بار طرف دور ماه توسط کاوشگر روسی لونا 3 (Luna 3) عکس­برداری شد، یک ویژگی تعجب­آور این بود که تقریباً هیچ­گونه ماریا آنجا وجود نداشت.
+
یک خطای معروف دید در مورد ماه باعث می­شود که ماه در نزدیک افق در بزرگ­ترین صورت به نظر برسد. در حالیکه وقتی که در وسط آسمان است، کمترین فاصله را با ما دارد و عملاً اندازۀ زاویه­ای آن 1.5% بیشتر است! پیوندی بین برداشت ما از اندازه و اینکه جسم را در چه فاصله­ای از خود تصور می­کنیم، وجود دارد. به نظر می­رسد که ما کرۀ سماوی را بالای سر خودمان می­بینیم، اما نه یک نیم­کرۀ حقیقی، بلکه به­صورت مسطح. پس باور داریم که جسم در بالای سرمان به ما نزدیک­تر است تا افق. حال وقتی که ماه را بالای سرمان می­بینیم، مطمئنیم که به ما نزدیک­تر است، از اینرو در ذهن خودمان اندازۀ آن­را کوچک می­کنیم![دلایل متعددی برای این خطای دید بیان شده است. جهت مطالعه‌ی بیشتر می­توانید موضوع را در منابع تحت عنوان  Moon Illusion پیگیری نمائید. (مترجم)]
  
 
==نام و ریشه شناسی==
 
==نام و ریشه شناسی==
نام ویژه ی انگلیسی برای قمر زمین، "the moon" است. نام moon از moone (حدود 1380میلادی) مشتق می شود، که خود از mone (حدود 1135 میلادی) می آید، که آن نیز از mōna (پیش از 725 تاریخ گذاری شده) مشتق می شود، که خود نیز مانند بسیاری از کلمات همریشه ی زبان های ژرمنی، نهایتا از یک واژه ی پیش ژرمنی (در اینجا mǣnōn) مشتق می شود.
+
نام ویژه ی انگلیسی برای قمر زمین، "the moon" است. نام moon از moone (حدود 1380میلادی) مشتق می‌شود، که خود از mone (حدود 1135 میلادی) می‌آید، که آن نیز از mōna (پیش از 725 تاریخ‌گذاری شده) مشتق می‌شود، که خود نیز مانند بسیاری از کلمات همریشه‌ی زبانهای ژرمنی، نهایتا از یک واژه‌ی پیش ژرمنی (در اینجا mǣnōn) مشتق می‌شود.
  
صفت اصلی در زبان انگلیسی برای انتساب به ماه، lunar است که از واژه ی لاتین luna مشتق شده. یک صفت دیگر که کمتر به کار می رود، selenic است که از واژه ی یونان باستانی Selene ، Σελήνη مشتق شده است، و پیشوند "seleno" (مانند selenography) نیز از همین واژه مشتق شده.
+
صفت اصلی در زبان انگلیسی برای انتساب به ماه، lunar است که از واژه‌ی لاتین luna مشتق شده است. یک صفت دیگر که کمتر به کار می‌رود، selenic است که از واژه‌ی یونان باستانی Selene ،Σελήνη مشتق شده است و پیشوند "seleno" (مانند selenography) نیز از همین واژه مشتق شده است.
  
قمر زمین که در فارسی ماه خوانده می شود، در پارسی دری مونک و در تبری مانک نامیده می شود. این کلمه در پارسی باستان و اوستا "مانگه" ، سانسکریت "ماس" ، و کردی "مِه" می باشد.
+
قمر زمین که در فارسی ماه خوانده می شود، در پارسی دری مونک و در تبری مانک نامیده می‌شود. این کلمه در پارسی باستان و اوستا "مانگه"، سانسکریت "ماس"، و کردی "مِه" می‌باشد.
  
  
 
== منبع ==
 
== منبع ==
ویکیپدیا فارسی [http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%A7%D9%87]
+
* ویکی‌پدیا فارسی [http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%A7%D9%87]
  
ویکیپدیا انگلیسی تحت عنوان ماه
+
* ویکی‌پدیا انگلیسی تحت عنوان ماه
  
لغتنامه ی دهخدا تحت عنوان ماه
+
* لغتنامه‌ی دهخدا تحت عنوان ماه
  
*کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ نویسنده: ایان موریسون/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی[http://astronomy2012.blogfa.com/]
+
* کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ نویسنده: ایان موریسون/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی[http://astronomy2012.blogfa.com/]
 
[[رده:علوم سیاره‌ای]]
 
[[رده:علوم سیاره‌ای]]

نسخهٔ ‏۲۷ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۲:۱۲

ماه
قطر استوایی ۳۴۷۶ کیلومتر
فشردگی دو قطب ۰.۰۰۲ کیلومتر
شتاب گرانش در مقایسه با زمین(۱) ۰.۱۶۵
سرعت گریز ۲.۳۷ کیلومتر بر ثانیه
تمایل محور نسبت به سطح مدار آن ۱.۵۳ درجه
سطح ۳۸ میلیون کیلومتر مربع
دما منفی ۱۷۳ (شب) مثبت ۱۱۷ (روز)
زمان گردش دور زمین ۲۷ روز و ۷ ساعت و ۴۳ دقیقه
مرتفع‌ترین قله ۱۱۳۵۰ متر

ماه تنها قمر طبیعی سیاره‌ی زمین و پنجمین قمر طبیعی بزرگ در منظومه‌ی شمسی است. قطر ماه یک‌چهارم زمین است و هیچ سیاره‌ی دیگری در منظومه‌ی شمسی، نسبت به اندازهٔ خود، قمری به این بزرگی ندارد.


تاریخچه

انسان‌ها از قدیم از ماه و چرخش منظم آن برای گاهشماری، به‌ویژه در کشاورزی بهره می‌گرفتند. مسافران و دریانوردان نیز از نور و حضور ماه برای جهت‌یابی و ناوبری استفاده می‌کردند؛ ماه هم‌چنین در اسطوره‌های اقوام حضور زیادی دارد و در برخی فرهنگ‌ها حتی آن را به عنوان یک ایزد پرستش می‌کرده‌اند. گرانش (جاذبه) ماه باعث به‌وجود آمدن جذر و مد آب‌های کره زمین می‌شود و گرانش کره ماه هم‌چنین باعث با ثبات ماندن محور گردش زمین به‌دور خود می‌شود، که در صورت عدم وجود ماه، انحراف محوری زمین بطور پیوسته تغییر می‌کرد و این امر باعث آشفته شدن آب و هوا و فصل‌ها در زمین می‌شد.

ویژگی‌های خاص

نیم‌کره‌ای از ماه به طور دائمی رو به زمین قرار دارد که سمت پیدای ماه نامیده می‌شود. نیمه‌ی دیگر ماه را سمت پنهان ماه می‌نامند. هر روز قمری به اندازه ۱۷.۳ روز زمینی طول می‌کشد. ماه هر سال ۲ سانتیمتر از زمین دور می‌شود. ماه نزدیکترین جرم آسمانی به زمین است و کره ماه در حدود سی‌برابر قطر زمین از زمین فاصله دارد. میانگین فاصله ماه تا زمین ۳۸۴٬۴۰۳ کیلومتر و قطر ماه ۳٬۴۷۶ کیلومتر است. به خاطر این نزدیکی فاصله، ماه در آسمان شب تقریبا به اندازه خورشید دیده می‌شود و گاه با گذر از جلوی خورشید باعث خورشید گرفتگی نیز می‌شود. مَهتاب نوری است که از خورشید آمده و از سطح ماه رو به کره زمین بازتابانده شده است. نور تقریباً در مدت ۱٫۳ ثانیه فاصله بین زمین تا ماه را طی می‌کند. نشانهٔ نجومی ماه ☾ است.

جو کره ماه نسبت به جو زمین بسیار رقیق و ناچیز است و به این خاطر صدا در جو ماه منتقل نمی‌شود و سطح ماه مکانی خاموش و بی‌صدا است. فقدان جو واقعی به این معنی است که در سطح ماه مولکول‌های هوا نیز وجود ندارند تا نور خورشید را بپراکنند و و با این کار در آسمان ماه ایجاد رنگ کنند؛ به این خاطر آسمان ماه همیشه سیاه است. نبود جو همچنین باعث می‌شود که شهاب‌سنگ‌های کوچک و بزرگ که پیش از رسیدن به زمین در هوا می‌سوزند، در آسمان ماه نسوزند و به آسانی به سطح ماه رسیده و با شدت به آن اصابت کنند.

خاک ماه تقریبا یکرنگ و در همه‌جا خاکستری‌رنگ است و با گرد و غباری پوشیده شده که اصطلاحا خاکه‌سنگ نامیده می‌شود. ماه در زمین خود صفحات زمین‌ساختی ندارد و از آن‌جا که در کره زمین کوه‌ها در نتیجه فشرده شدن این صفحات به هم پدید می‌آیند در ماه پدیده کوهزایی منشا زیرسطحی ندارد و تنها بر اثر برخورد شهابها است که ماه دارای پستی و بلندی‌هایی شده‌است.

ماه تنها 8% نور تابشی به خود را منعکس می­کند و از این لحاظ یکی از کمترین بازتابش­ها را در بین اجرام منظومه شمسی دارد. بازتابش ماه تقریباً معادل زغال­سنگ است. طرفی از ماه که رو به زمین است طرف نزدیک ماه نام دارد، و سمت دیگر، طرف دور نامیده می­شود. حتی با چشم غیر مسلح می­توان دو نوع سطح متمایز را در طرف نزدیک تشخیص داد. نقاط روشن­تر، کوهستان­های ماه نام دارد و نقاط تیره­تر به ماریا معروف است ( Maria جمع Mare، در لاتین به معنی دریا). علت این نام­گذاری آن است که در ابتدا تصور می­شد مناطق تیره­تر اقیانوس و دریا باشد. وقتی که برای اولین بار طرف دور ماه توسط کاوشگر روسی لونا 3 (Luna 3) عکس­برداری شد، یک ویژگی تعجب­آور این بود که تقریباً هیچ­گونه ماریا آنجا وجود نداشت.

ماموریت‌های فضایی به ماه

سفر به ماه با فناوری‌های کنونی سه روز به‌ درازا می‌کشد و ماه تنها کره خارج از زمین است که انسان‌ها بر آن گام نهاده‌اند. در سال ۱۹۶۹ سازمان ناسا اعلام کرد که نخستین فضانوردان به نام‌های نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در قالب پروژه آپولو بر سطح ماه فرود آمدند.

انسان تاکنون ۷۳ مأموریت فضایی به سوی ماه انجام داده‌است. تغییرات دمایی زیاد بر سطح ماه، تابش‌های پُر ضرر کیهانی و بارش انواع شهاب‌سنگ‌ها،اسکان انسان در ماه را با دشواری‌هایی روبه‌رو می‌کند. پژوهشگران آژانس فضایی ژاپن موفق به کشف حفره‌ای گدازه‌ای در کره ماه شده‌اند که به باور آن‌ها این حفره مکانی مناسب برای ساخت اقامتگاه های فضایی در آینده‌ای نه چندان دور خواهد بود.

یک خطای معروف دید در مورد ماه باعث می­شود که ماه در نزدیک افق در بزرگ­ترین صورت به نظر برسد. در حالیکه وقتی که در وسط آسمان است، کمترین فاصله را با ما دارد و عملاً اندازۀ زاویه­ای آن 1.5% بیشتر است! پیوندی بین برداشت ما از اندازه و اینکه جسم را در چه فاصله­ای از خود تصور می­کنیم، وجود دارد. به نظر می­رسد که ما کرۀ سماوی را بالای سر خودمان می­بینیم، اما نه یک نیم­کرۀ حقیقی، بلکه به­صورت مسطح. پس باور داریم که جسم در بالای سرمان به ما نزدیک­تر است تا افق. حال وقتی که ماه را بالای سرمان می­بینیم، مطمئنیم که به ما نزدیک­تر است، از اینرو در ذهن خودمان اندازۀ آن­را کوچک می­کنیم![دلایل متعددی برای این خطای دید بیان شده است. جهت مطالعه‌ی بیشتر می­توانید موضوع را در منابع تحت عنوان Moon Illusion پیگیری نمائید. (مترجم)]

نام و ریشه شناسی

نام ویژه ی انگلیسی برای قمر زمین، "the moon" است. نام moon از moone (حدود 1380میلادی) مشتق می‌شود، که خود از mone (حدود 1135 میلادی) می‌آید، که آن نیز از mōna (پیش از 725 تاریخ‌گذاری شده) مشتق می‌شود، که خود نیز مانند بسیاری از کلمات همریشه‌ی زبانهای ژرمنی، نهایتا از یک واژه‌ی پیش ژرمنی (در اینجا mǣnōn) مشتق می‌شود.

صفت اصلی در زبان انگلیسی برای انتساب به ماه، lunar است که از واژه‌ی لاتین luna مشتق شده است. یک صفت دیگر که کمتر به کار می‌رود، selenic است که از واژه‌ی یونان باستانی Selene ،Σελήνη مشتق شده است و پیشوند "seleno" (مانند selenography) نیز از همین واژه مشتق شده است.

قمر زمین که در فارسی ماه خوانده می شود، در پارسی دری مونک و در تبری مانک نامیده می‌شود. این کلمه در پارسی باستان و اوستا "مانگه"، سانسکریت "ماس"، و کردی "مِه" می‌باشد.


منبع

  • ویکی‌پدیا فارسی [۱]
  • ویکی‌پدیا انگلیسی تحت عنوان ماه
  • لغتنامه‌ی دهخدا تحت عنوان ماه
  • کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ نویسنده: ایان موریسون/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی[۲]