میدان مغناطیسی زمین: تفاوت بین نسخه‌ها
هانيه اميري (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای جدید حاوی 'ميدانيم كه زمين يك ميدان مغناطيسي دارد. زيرا عقربه ي قطبنما، هرگاه مانعي براي چ...' ایجاد کرد) |
هانيه اميري (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'میرسد' به 'میرسد') |
||
| (۱۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | میدانیم که [[زمین]] یک میدان مغناطیسی دارد. زیرا عقربه قطب نما، هرگاه مانعی برای چرخش نداشته باشد، در هر موقعیتی در جهت خاصی قرار می گیرد. اگر در جهت شمالی که عقربه قطب نما نشان می‌دهد سفر کنیم، سرانجام به جایی می رسیم که قطب شمال مغناطیسی [[زمین]] نامیده می‌شود؛ با این حال، تقریباً 1600 کیلومتر با قطب شمال جغرافیایی زمین، که بر محور چرخش زمین واقع است، فاصله خواهیم داشت. قطب شمال جغرافیایی نقطه ای بر سطح زمین است که با وجود چرخش [[زمین]] ساکن است. همه این مطالب در خصوص ناحیه قطب جنوبی نیز صادق است. | |
| − | + | پیش از توضیح علت وجود [[میدان مغناطیسی]] در زمین، ملاحظات زیر را باید در نظر داشته باشیم. در حال حاضر، قطب شمال مغناطیسی در شمال شرقی کانادا واقع است، اما همیشه در آنجا نبوده است بلکه به نحوی تقریباً نامنظم در اطراف قطب شمال جغرافیایی در گردش بوده است. علاوه بر این، زمین شناسان با کاوش در صخره های زیر زمینی که شامل کانی های مغناطیسی است، به شواهدی دست یافته اند مبنی بر اینکه قطب میدان مغناطیسی زمین، بارها در هر یک از نُه دوران 3.6 میلیون سال گذشته، معکوس شده است. وقتی کانیهای مغناطیسی در صخره ها از حالت مایع متبلور میشوند، اجزای مغناطیسی آنها، در حین تبلور، با میدان مغناطیسی زمین در یک ردیف قرار می گیرند. وقتی چنین صخره هایی در زیر زمین یافت می شوند، خاصیت مغناطیسی شان جهت میدان مغناطیسی زمین را به هنگام تشکیل این صخره ها نشان می‌دهد. | |
| − | + | برای میدان مغناطیسی پایدار [[زمین]] هیچگونه توضیح کاملی ارائه نشده است، اما دست کم می‌توانیم این احتمال را رد کنیم که منبع یاز "آهن ربای طبیعی" در شمال شرقی کانادا مدفون است. اگر چنین چیزی حقیقت داشت، توضیح تغییرات مشاهده شده در موضع قطب های مغناطیسی زمین، تغییراتی که فقط در یک دوره یچند صدساله در صدها کیلومتریزمین اندازه گیری شده است، ناممکن بود. | |
| − | + | تصوری کلی در این باره وجود دارد که دست کم توضیح مختصری از میدان مغناطیسی زمین به دست می‌دهد. هر جا که ذرات باردار در یک حرکت دورانی جریان پیدا کنند، میدان مغناطیسی ایجاد می‌شود. اگر ذرات بارداری درون [[زمین]] وجود داشته باشد، با چرخش زمین طبیعتاً در یک حرکت دورانی قرار میگیرد. شاید، درون هسته خارجی مایع زمین، جریان هایی گردابی(گرداب های کوچک) برقرار است که میدان های مغناطیسی منفردی تولید می کنند و میدان کلی جمع جبری این میدان های منفرد باشد. | |
| − | شق | + | شق دیگر این است که لایه های متفاوت زمین و یا عرض های جغرافیایی متفاوت، با [[سرعت]] های اندکی متفاوت می چرخند و حرکتی نسبی میان ذرات باردار زمین به وجود می آورند. این فرآیند نیز می‌تواند یک میدان مغناطیسی ایجاد کند. همچنان که با کاوشگر های کنارگذر، مدارگردها، و سطح نشینها به مشاهده سایر سیارات میپردازیم، میخواهیم میدان مغناطیسی آن ها را با میدان مغناطیسی زمین مقایسه کنیم. |
| − | + | [[پرونده:Chap9-15.JPG|وسط|قاب|کمربند های درونی و بیرونی وان آلن]] | |
| − | + | میدان مغناطیسی زمین را می‌توان با خطوطی تجسم کرد که ظاهراً از قطب شمال مغناطیسی بیرون می آیند و به قطب جنوب مغناطیسی بر میگردند. این خطوط فرضی اند، اما دلالت بر جهتی دارند که اگر قطب نما در مکان معینی برچنین خطی قرار گیرد، آن جهت را نشان می‌دهد. برای ذره بارداری که در این میدان مغناطیسی حرکت کند [[نیرو]]یی وارد می آید که بر این خطوط مغناطیسی عمود است و ذره باردار را در مسیری دایروی برگرد زمین به حرکت در می آورد. به این ترتیب به نظر میرسد که زمین بعضی از ذرات باردار سریع ([[الکترون]]، [[پروتون]] و ذرات دیگر) گسیل یافته از [[خورشید]] را به دام می اندزد. دو ناحیه چنبره ای شکل از ذرات پر[[انرژی]]، به نام [[کمربند وان آلن|کمربندهای وان آلن]]، در ارتفاع های3200 کیلومتر و 16000 کیلومتر استوا قرار دارند. نواحی بالای قطب ها نسبتاً خالی از این ذرات به دام افتاده اند. | |
| + | |||
| + | گاهی میدان مغناطیسی زمین، بر اثر فعالیت های خورشیدی، به شدت مختل می‌شود. مثلا، همراه با شراره خورشیدی، [[انرژی]] عظیمی رها می‌شود که غالباً ارتباطات رادیویی را قطع می‌کند و تغییراتی در میدان مغناطیسی زمین پدید می آورد. حتی وقتی خورشید نسبتاً آرام است، جریان ثابتی از ذرات باردار، به نام باد خورشیدی، جریان می یابد. این باد خورشیدی واپیچشه ایی در میدان مغناطیسی زمین ایجاد می‌کند. اطلاعات حاصل از ماهواره هایی که [[زمین]] را دور می زنند و بارها از درون و بیرون نواحی این میدان مغناطیسی می گذرند، حاکی از آن است که این میدان در طرفی که به سوی [[خورشید]] است، تا حدی پهن شده و در طرف مقابل آن به صورت یک "دنباله" مغناطیسی است. | ||
== منبع == | == منبع == | ||
| سطر ۱۵: | سطر ۱۷: | ||
[[رده:علوم سیاره‌ای]] | [[رده:علوم سیاره‌ای]] | ||
| − | [[رده: | + | [[رده:زمین]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ نوامبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۹:۳۲
میدانیم که زمین یک میدان مغناطیسی دارد. زیرا عقربه قطب نما، هرگاه مانعی برای چرخش نداشته باشد، در هر موقعیتی در جهت خاصی قرار می گیرد. اگر در جهت شمالی که عقربه قطب نما نشان می‌دهد سفر کنیم، سرانجام به جایی می رسیم که قطب شمال مغناطیسی زمین نامیده می‌شود؛ با این حال، تقریباً 1600 کیلومتر با قطب شمال جغرافیایی زمین، که بر محور چرخش زمین واقع است، فاصله خواهیم داشت. قطب شمال جغرافیایی نقطه ای بر سطح زمین است که با وجود چرخش زمین ساکن است. همه این مطالب در خصوص ناحیه قطب جنوبی نیز صادق است. پیش از توضیح علت وجود میدان مغناطیسی در زمین، ملاحظات زیر را باید در نظر داشته باشیم. در حال حاضر، قطب شمال مغناطیسی در شمال شرقی کانادا واقع است، اما همیشه در آنجا نبوده است بلکه به نحوی تقریباً نامنظم در اطراف قطب شمال جغرافیایی در گردش بوده است. علاوه بر این، زمین شناسان با کاوش در صخره های زیر زمینی که شامل کانی های مغناطیسی است، به شواهدی دست یافته اند مبنی بر اینکه قطب میدان مغناطیسی زمین، بارها در هر یک از نُه دوران 3.6 میلیون سال گذشته، معکوس شده است. وقتی کانیهای مغناطیسی در صخره ها از حالت مایع متبلور میشوند، اجزای مغناطیسی آنها، در حین تبلور، با میدان مغناطیسی زمین در یک ردیف قرار می گیرند. وقتی چنین صخره هایی در زیر زمین یافت می شوند، خاصیت مغناطیسی شان جهت میدان مغناطیسی زمین را به هنگام تشکیل این صخره ها نشان می‌دهد.
برای میدان مغناطیسی پایدار زمین هیچگونه توضیح کاملی ارائه نشده است، اما دست کم می‌توانیم این احتمال را رد کنیم که منبع یاز "آهن ربای طبیعی" در شمال شرقی کانادا مدفون است. اگر چنین چیزی حقیقت داشت، توضیح تغییرات مشاهده شده در موضع قطب های مغناطیسی زمین، تغییراتی که فقط در یک دوره یچند صدساله در صدها کیلومتریزمین اندازه گیری شده است، ناممکن بود.
تصوری کلی در این باره وجود دارد که دست کم توضیح مختصری از میدان مغناطیسی زمین به دست می‌دهد. هر جا که ذرات باردار در یک حرکت دورانی جریان پیدا کنند، میدان مغناطیسی ایجاد می‌شود. اگر ذرات بارداری درون زمین وجود داشته باشد، با چرخش زمین طبیعتاً در یک حرکت دورانی قرار میگیرد. شاید، درون هسته خارجی مایع زمین، جریان هایی گردابی(گرداب های کوچک) برقرار است که میدان های مغناطیسی منفردی تولید می کنند و میدان کلی جمع جبری این میدان های منفرد باشد. شق دیگر این است که لایه های متفاوت زمین و یا عرض های جغرافیایی متفاوت، با سرعت های اندکی متفاوت می چرخند و حرکتی نسبی میان ذرات باردار زمین به وجود می آورند. این فرآیند نیز می‌تواند یک میدان مغناطیسی ایجاد کند. همچنان که با کاوشگر های کنارگذر، مدارگردها، و سطح نشینها به مشاهده سایر سیارات میپردازیم، میخواهیم میدان مغناطیسی آن ها را با میدان مغناطیسی زمین مقایسه کنیم.
میدان مغناطیسی زمین را می‌توان با خطوطی تجسم کرد که ظاهراً از قطب شمال مغناطیسی بیرون می آیند و به قطب جنوب مغناطیسی بر میگردند. این خطوط فرضی اند، اما دلالت بر جهتی دارند که اگر قطب نما در مکان معینی برچنین خطی قرار گیرد، آن جهت را نشان می‌دهد. برای ذره بارداری که در این میدان مغناطیسی حرکت کند نیرویی وارد می آید که بر این خطوط مغناطیسی عمود است و ذره باردار را در مسیری دایروی برگرد زمین به حرکت در می آورد. به این ترتیب به نظر میرسد که زمین بعضی از ذرات باردار سریع (الکترون، پروتون و ذرات دیگر) گسیل یافته از خورشید را به دام می اندزد. دو ناحیه چنبره ای شکل از ذرات پرانرژی، به نام کمربندهای وان آلن، در ارتفاع های3200 کیلومتر و 16000 کیلومتر استوا قرار دارند. نواحی بالای قطب ها نسبتاً خالی از این ذرات به دام افتاده اند.
گاهی میدان مغناطیسی زمین، بر اثر فعالیت های خورشیدی، به شدت مختل می‌شود. مثلا، همراه با شراره خورشیدی، انرژی عظیمی رها می‌شود که غالباً ارتباطات رادیویی را قطع می‌کند و تغییراتی در میدان مغناطیسی زمین پدید می آورد. حتی وقتی خورشید نسبتاً آرام است، جریان ثابتی از ذرات باردار، به نام باد خورشیدی، جریان می یابد. این باد خورشیدی واپیچشه ایی در میدان مغناطیسی زمین ایجاد می‌کند. اطلاعات حاصل از ماهواره هایی که زمین را دور می زنند و بارها از درون و بیرون نواحی این میدان مغناطیسی می گذرند، حاکی از آن است که این میدان در طرفی که به سوی خورشید است، تا حدی پهن شده و در طرف مقابل آن به صورت یک "دنباله" مغناطیسی است.
منبع[ویرایش]
کتاب نجوم دینامیکی نوشته رابرت تی. دیکسون/ ترجمه احمد خواجه نصیر طوسی
