در حال ویرایش همجوشی هستهای
هشدار: شما وارد نشدهاید. نشانی آیپی شما برای عموم قابل مشاهده خواهد بود اگر هر تغییری ایجاد کنید. اگر وارد شوید یا یک حساب کاربری بسازید، ویرایشهایتان به نام کاربریتان نسبت داده خواهد شد، همراه با مزایای دیگر.
این ویرایش را میتوان خنثی کرد.
لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که میخواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثیسازی ویرایش را به پایان ببرید.
نسخهٔ فعلی | متن شما | ||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
+ | |||
+ | == همجوشی هستهای == | ||
+ | |||
تا اواخر قرن نوزدهم، دانشمندان منشأ این همه گرما و نور خورشید را نمیدانستند. اگر خورشید تماماً از چیزی مانند زغالسنگ ساخته شده بود (به همراه اکسیژن لازم برای سوختن)، در مدت زمان هزار سال بهکلی میسوخت! از آنجا که خورشید حداقل برای چند هزار سال درحال نورافشانی و تأمین حرارت بود، انرژی آن نمیتوانست منبعی شیمیایی داشته باشد. حدود سال 1870، هلمهولتز (Hermann von Helmholtz) دریافت که انقباض خورشید و تغییر انرژی پتانسیل آن میتواند منبع انرژی باشد. وی از طریق همان محاسباتی که پیش از این گفته شد، جرم و اندازۀ خورشید را میدانست و همچنین از میزان انرژیای که بهطور پیوسته در حال تولید و گسیل به فضا است، خبر داشت. او حساب کرد که خورشید برای حفظ این انرژی خروجی چقدر باید کوچک شود و در نهایت به این نتیجه رسید که خورشید میتواند 20 ملیون سال دوام بیاورد. در اواخر قرن نوزدهم دانشمندان از این تصور که عمر منظومه شمسی کمتر از 20 ملیون سال باشد خوشحال بودند و بدین خاطر این نظریه بهعنوان تنها راه ممکن در تأمین انرژی خورشید بهطور گسترده مقبول افتاد. (توجه: انرژی تابشی مشتری به فضا تقریباً دوبرابر انرژی دریافتی آن از خورشید است. مشتری بهتدریج درحال انقباض است و لذا انرژی پتانسیل آن به حرارت تبدیل میشود.) | تا اواخر قرن نوزدهم، دانشمندان منشأ این همه گرما و نور خورشید را نمیدانستند. اگر خورشید تماماً از چیزی مانند زغالسنگ ساخته شده بود (به همراه اکسیژن لازم برای سوختن)، در مدت زمان هزار سال بهکلی میسوخت! از آنجا که خورشید حداقل برای چند هزار سال درحال نورافشانی و تأمین حرارت بود، انرژی آن نمیتوانست منبعی شیمیایی داشته باشد. حدود سال 1870، هلمهولتز (Hermann von Helmholtz) دریافت که انقباض خورشید و تغییر انرژی پتانسیل آن میتواند منبع انرژی باشد. وی از طریق همان محاسباتی که پیش از این گفته شد، جرم و اندازۀ خورشید را میدانست و همچنین از میزان انرژیای که بهطور پیوسته در حال تولید و گسیل به فضا است، خبر داشت. او حساب کرد که خورشید برای حفظ این انرژی خروجی چقدر باید کوچک شود و در نهایت به این نتیجه رسید که خورشید میتواند 20 ملیون سال دوام بیاورد. در اواخر قرن نوزدهم دانشمندان از این تصور که عمر منظومه شمسی کمتر از 20 ملیون سال باشد خوشحال بودند و بدین خاطر این نظریه بهعنوان تنها راه ممکن در تأمین انرژی خورشید بهطور گسترده مقبول افتاد. (توجه: انرژی تابشی مشتری به فضا تقریباً دوبرابر انرژی دریافتی آن از خورشید است. مشتری بهتدریج درحال انقباض است و لذا انرژی پتانسیل آن به حرارت تبدیل میشود.) | ||
سطر ۱۰: | سطر ۱۳: | ||
== منبع == | == منبع == | ||
− | کتاب درآمدی بر نجوم و کیهانشناسی/ | + | کتاب درآمدی بر نجوم و کیهانشناسی/ ایان موریسون/ مترجم: غلامرضا شاهعلی [http://www.gshahali.ir/] |
[[رده:اخترفیزیک]] | [[رده:اخترفیزیک]] |