پاد ماده

از ویکی نجوم
نسخهٔ تاریخ ‏۲۲ ژانویهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۱۵:۳۲ توسط هانيه اميري (بحث | مشارکت‌ها) (جایگزینی متن - 'می توان' به 'می‌توان')
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به: ناوبری، جستجو

در حالی که ماده متشکل از اتم هایی است که هسته آنها بار مثبت و الکترون هایشان بار منفی دارد، پادماده از اتم هایی تشکیل شده است که هسته های منفی و الکترون های مثبت، یا پوزیترون، دارند. پوزیترون ها ابتدا در سال 1932 در پرتوهای کیهانی کشف شدند که جو زمین را بمباران می کنند. امروزه، پاد ذره هایی از هر نوع با استفاده از شتابگرهای بزرگ هسته ای در آزمایشگاه تولید می شوند. جرم پوزیترون برابر جرم الکترون و بار آن اندازه ای مساوی ولی علامتی مخالف بار الکترون دارد. پادپروتون ها همان جرم پروتون ها را دارند ولی بارشان منفی است. اواین پاد اتم کاملا مصنوعی، یعنی پوزیترونی که دور پادپروتون می چرخد، در سال 1995 ساخته شد. هر ذره باردار پاد ذره ای با همان جرم و بار مخالف دارد. ذرات خنثی (مانند نوترون) هم پادذره ای دارند که جرم و برخی ویژگی هایش با ذره یکسان ولی ویژگی های دیگرش مخالف ذره است. هر ذره ای پاد ذره دارد.حتی پاد کوارک هم داریم. نیروی گرانشی ماده را از پاد ماده تمیز نمی دهد- ماده و پاد ماده یکدیگر را جذب می کنند. همین طور به کمک نوری که جسم گسیل می کند نمی‌توان تشخیص داد که آن جسم از ماده ساخته شده است یا پادماده. فقط از طریق روش های دقیق و اندازه گیری های دشوارتر اثرهای هسته ای است که می‌توان تعیین کرد یک کهکشان دوردست از ماده ساخته شده است یا پادماده.اما، اگر پادستاره ای به ستاره ای برخورد کند، داستان متفاوتی بوجود می آید. این دو متقابلا یکدیگر را نابود می کنند، و بیشتر ماده به انرژی تابشی تبدیل می شود(این چیزی بود که در سال 1995 برای پاداتم اتفاق افتاد، و به سرعت در پفی از انرژی نابود شد).این فرایند بیش از هر فرایند شناخته شده ای به ازای هر گرم ماده خروجی انرژی تولید می کند-E=mc2 ، با 100% تبدیل جرم.(شکافت و همجوشی هسته ای، بر خلاف آن، کمتر از 1% ماده موجود در واکنش را به انرژی تبدیل می کنند.) ماده و پادماده نمی‌توانند در محیط اطراف ما، لا اقل به مقدار فراوان و مدت زمان طولانی، وجود داشته باشند. زیرا جسم متشکل از پادماده به محض تماس با ماده کاملا به انرژی تابشی تبدیل می شود، و در این فرایند مقدار مساوی از ماده معمولی را مصرف می کند.مثلا اگر ماه از پادماده ساخته شده بود، به محض تماس سفینه های فضایی با آن، درخشی از تابش پرانرژی بوجود می آمد. هم سفینه فضایی و هم مقدار مساوی از پادماده ماه در انفجاری از انرژی تابشی ناپدید می شدند. چون این واقعه در ماموریت سفینه ها به ماه رخ نداده است، می دانیم که ماه پادماده نیست. <ref> فیزیک مفهومی/جلد دوم: ویژگی های ماده،گرما،صوت/تالیف پل جی.هیوئیت/ترجمه منیژه رهبر/انتشارات فاطمی </ref>


جستاره ای دیگر


منبع

<references />