پیدایش منظومه شمسی

این نوشتار خرد توسط مؤلف آن تکمیل می‌شود . لطفا شکیبا باشید .

با مطالعۀ شهاب‌‌‌سنگ‌‌‌های به‌‌‌جا مانده از اوایل منظومه شمسی، تصور بر این است که خورشید و سیارات حدود 6/4 ملیارد سال قبل، از آنچه ابر مولکولی عظیم نامیده می‌‌‌شود، به‌‌‌وجود آمدند. گاز و غبار تشکیل دهندۀ این ابر طی ملیاردها سال، در فرآیندی از تبدیل هیدروژن و هلیوم اولیۀ درون ستارگان به عناصر سنگین‌‌‌تر، ایجاد شده بود؛ عناصری که نهایتاً و در آخر عمر ستارگان به فضا پرتاب می‌‌‌شود. [1]

کیهان‌‌‌زایی (Cosmogony ) شاخه‌‌‌ای از ستاره‌‌‌شناسی است که به مطالعه‌‌‌ی چگونگی پیدایش منظومه شمسی می‌‌‌پردازد. مراحل آغازین فرایندهای تشکیل سیارات، ارتباط تنگاتنگی با تشکیل ستاره دارد. منظومه شمسی دارای ویژگی‌‌‌های کاملاً متمایزی است که باید در هر نظریه‌‌‌‌‌‌ی جدی کیهان‌‌‌زایی مورد توجه قرار گیرد. این ویژگی‌‌‌ها عبارت‌‌‌اند از:

• مدار سیاره‌‌‌ها تقریباً در یک صفحه قرار داشته، موازی با استوای خورشیدی است.
• مدارها نسبتاً دایره‌‌‌ای است.
• سیارات در جهت خلاف عقربه‌‌‌‌‌‌ ساعت، دور خورشید در گردش‌‌‌ هستند؛ و خورشید نیز در همین جهت دور خود می‌‌‌چرخد.
• سیاره‌‌‌ها نیز در جهت خلاف عقربه‌‌‌ی ساعت، دور محور خود می‌‌‌چرخند (به‌‌‌استثنای زهره، اورانوس و سیاره‌‌‌ی کوتوله پلوتون).
• فاصله‌‌‌ی سیارات به‌‌‌صورت تقریبی از قانون تجربی تیتوس-بده پیروی می‌‌‌کند؛ به عبارت دیگر:

منابع

• کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ ایان موریسون/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی [۱]

• کتاب مبانی ستاره‌شناسی/هانو کارتونن و همکاران/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی [۲] [۳]