کهکشان انفجارستاره‌ای: تفاوت بین نسخه‌ها

از ویکی نجوم
پرش به: ناوبری، جستجو
(صفحه‌ای جدید حاوی '[[تصویر:M82_HST_ACS_2006-14-a-large_web.jpg|چپ|بندانگشتی|M82 در صورت فلکی دب‌اکبر، یک کهکشان انفج...' ایجاد کرد)
 
سطر ۱: سطر ۱:
[[تصویر:M82_HST_ACS_2006-14-a-large_web.jpg|چپ|بندانگشتی|M82 در صورت فلکی دب‌اکبر، یک کهکشان انفجارستاره‌ای]]
+
{{تکمیلی}}[[تصویر:M82_HST_ACS_2006-14-a-large_web.jpg|چپ|بندانگشتی|M82 در صورت فلکی دب‌اکبر، یک کهکشان انفجارستاره‌ای]]
کهکشان‌های انفجارستاره‌ای (Starburst galaxy) نور [[فروسرخ]] و امواج رادیویی را در مقادیری بیشتر از حد معمول منتشر می‌کنند. این کهکشان‌ها زمانی که مطالعۀ آسمان با تلسکوپ‌های فروسرخ صورت پذیرفت، آشکار شدند. یک نمونه نزدیک [[M82]] است که با فاصلۀ ۱۲ میلیون سال نوری در [[صورت فلکی دب‌اکبر]] قرار دارد. به نظر می‌رسد که گذر از کنار [[M81]] ، همسایه آن در فضا، باعث شده که ستارگان به‌صورت انفجاری و سریع شکل بگیرند. تابش ستاره‌های جوان، [[غبار]] موچود در کهکشان را داغ کرده، نور فروسرخ تولید می‌کند. در برخی موارد، زمانی که غبار کمتر است، [[نور فرابنفش]] ستاره‌های بسیار داغ نیز دیده می‌شود. [[نواحی HII]] در جاهایی که ستارگان در حال شکل‌گیری هستند، امواجی قدرتمند در ناحیه رادیویی [[طیف]] تابش می‌نمایند و بدین ترتیب به تابش رادیویی تقویت‌شده  کمک می‌کنند. در میان ستاره‌هایی که زاده می‌شوند، تعداد کمی ستاره بسیار پرجرم نیز وجود دارد. این ستارگان به‌سرعت متحول شده، با [[انفجار ابرنواختری]] چشم‌نوازی به عمر خود پایان می‌دهند. این انفجارات، با شتاب بخشیدن به الکترون‌ها تا سرعت‌هایی نزدیک نور، تابش رادیویی بیشتری را باعث می‌شوند. در قلب M82، جایی که به دلیل خطوط غلیظ غبار از دید تلسکوپ‌های نوری پنهان مانده است، [[تلسکوپ‌های رادیویی]] توانسته‌اند بقایای بیش از ۵۰ [[ابرنواختر]] را شناسایی کنند. با استفاده از آرایه‌ای از تلسکوپ‌هایی که از یک سوی اروپا به سوی دیگر امتداد دارد، برخی از این ابرنواخترها عکس‌برداری شده‌اند. ستاره‌شناسان، با مقایسه عکس‌های گرفته شده در سال های ۱۹۸۶ و ۱۹۹۷، دریافتند که پوسته‌های گاز با سرعتی نزدیک به ۲۰۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه درحال انبساط هستند. جوان‌ترین ابرنواختر ۳۵ سال پیش منفجر شد (سال نوشتن کتاب ۲۰۰۸است)، اما در پشت پرده‌ای از غبار مخفی ماند و هرگز با تلسکوپ‌‌‌‌‌‌‌‌های نوری دیده نشد.
+
== مقدمه ==
 +
 
 +
به نظر میرسد که برخی از کهکشان ها در حال انفجارند آنها را به راستی باید از حیرت انگیزترین اجرام دانست. اخترشناسان هنوز آگاهی کاملی بر علت طغیان این کهکشان ها ندارند ولی پیوسته شواهد زیادی در مورد ماهیت آنها به دست می آورند. آنچه در این انفجارها قابل ملاحظه است وسعت و اندازه‌ی آن ها است که می تواند کل یک کهکشان را از هم بگسلد کهکشانی که از میلیون‌ها میلیون ستاره تشکیل یافته است. [2]
 +
 
 +
کهکشان‌های انفجارستاره‌ای (Starburst galaxy) نور [[فروسرخ]] و امواج رادیویی را در مقادیری بیشتر از حد معمول منتشر می‌کنند. این کهکشان‌ها زمانی که مطالعۀ آسمان با تلسکوپ‌های فروسرخ صورت پذیرفت، آشکار شدند. یک نمونه نزدیک [[M82]] است که با فاصلۀ ۱۲ میلیون سال نوری در [[صورت فلکی دب‌اکبر]] قرار دارد. به نظر می‌رسد که گذر از کنار [[M81]] ، همسایه آن در فضا، باعث شده که ستارگان به‌صورت انفجاری و سریع شکل بگیرند. تابش ستاره‌های جوان، [[غبار]] موچود در کهکشان را داغ کرده، نور فروسرخ تولید می‌کند. در برخی موارد، زمانی که غبار کمتر است، [[نور فرابنفش]] ستاره‌های بسیار داغ نیز دیده می‌شود. [[نواحی HII]] در جاهایی که ستارگان در حال شکل‌گیری هستند، امواجی قدرتمند در ناحیه رادیویی [[طیف]] تابش می‌نمایند و بدین ترتیب به تابش رادیویی تقویت‌شده  کمک می‌کنند. در میان ستاره‌هایی که زاده می‌شوند، تعداد کمی ستاره بسیار پرجرم نیز وجود دارد. این ستارگان به‌سرعت متحول شده، با [[انفجار ابرنواختری]] چشم‌نوازی به عمر خود پایان می‌دهند. این انفجارات، با شتاب بخشیدن به الکترون‌ها تا سرعت‌هایی نزدیک نور، تابش رادیویی بیشتری را باعث می‌شوند. در قلب M82، جایی که به دلیل خطوط غلیظ غبار از دید تلسکوپ‌های نوری پنهان مانده است، [[تلسکوپ‌های رادیویی]] توانسته‌اند بقایای بیش از ۵۰ [[ابرنواختر]] را شناسایی کنند. با استفاده از آرایه‌ای از تلسکوپ‌هایی که از یک سوی اروپا به سوی دیگر امتداد دارد، برخی از این ابرنواخترها عکس‌برداری شده‌اند. ستاره‌شناسان، با مقایسه عکس‌های گرفته شده در سال های ۱۹۸۶ و ۱۹۹۷، دریافتند که پوسته‌های گاز با سرعتی نزدیک به ۲۰۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه درحال انبساط هستند. جوان‌ترین ابرنواختر ۳۵ سال پیش منفجر شد (سال نوشتن کتاب ۲۰۰۸است)، اما در پشت پرده‌ای از غبار مخفی ماند و هرگز با تلسکوپ‌‌‌‌‌‌‌‌های نوری دیده نشد. [1]
 +
 
 +
== انواع کهکشان های انفجاری ==
 +
 
 +
عموما اجرام انفجاری برون کهکشانی یعنی اجرامی که ورای لبه های کهکشان خودمان قرار دارندبه دو رده تقسیم میشوند که عبارتند از : شبه ستاره ها و کهکشانهای رادیویی شبه ستاره ها که کوازارها و اجرام شبه ستاره ای آبی رنگ را شامل می‌شوند اجرام شگفتاوری هستند که تابش های رادیویی شدیدی گسیل می کنند و به طور اپتیکی شباهت زیادی به ستاره دارند.
 +
از کشف کوازارها یعنی از سال 1961 مباحثات زیادی در مورد آنها صورت گرفته ولی باز ماهیت این اجرام در پرده‌ی ابهام مانده است.
 +
 
 +
 
  
 
==منبع==
 
==منبع==
کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ ایان موریسون/ مترجم: غلامرشا شاه‌علی [http://astronomy2012.blogfa.com/]
+
1. کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ ایان موریسون/ مترجم: غلامرشا شاه‌علی [http://astronomy2012.blogfa.com/]
 +
 
 +
2. کتاب ساختار ستارگان و کهکشانها/ نوشته ی پاول هاج / مترجم:توفیق حیدر زاده
  
[[رده: اخترفیزیک]]
+
[[رده:اخترفیزیک]]
 +
[[رده:کیهان‌شناسی]]

نسخهٔ ‏۹ نوامبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۷:۴۳

این نوشتار خرد توسط مؤلف آن تکمیل می‌شود . لطفا شکیبا باشید . 
پرونده:M82 HST ACS 2006-14-a-large web.jpg
M82 در صورت فلکی دب‌اکبر، یک کهکشان انفجارستاره‌ای

مقدمه

به نظر میرسد که برخی از کهکشان ها در حال انفجارند آنها را به راستی باید از حیرت انگیزترین اجرام دانست. اخترشناسان هنوز آگاهی کاملی بر علت طغیان این کهکشان ها ندارند ولی پیوسته شواهد زیادی در مورد ماهیت آنها به دست می آورند. آنچه در این انفجارها قابل ملاحظه است وسعت و اندازه‌ی آن ها است که می تواند کل یک کهکشان را از هم بگسلد کهکشانی که از میلیون‌ها میلیون ستاره تشکیل یافته است. [2]

کهکشان‌های انفجارستاره‌ای (Starburst galaxy) نور فروسرخ و امواج رادیویی را در مقادیری بیشتر از حد معمول منتشر می‌کنند. این کهکشان‌ها زمانی که مطالعۀ آسمان با تلسکوپ‌های فروسرخ صورت پذیرفت، آشکار شدند. یک نمونه نزدیک M82 است که با فاصلۀ ۱۲ میلیون سال نوری در صورت فلکی دب‌اکبر قرار دارد. به نظر می‌رسد که گذر از کنار M81 ، همسایه آن در فضا، باعث شده که ستارگان به‌صورت انفجاری و سریع شکل بگیرند. تابش ستاره‌های جوان، غبار موچود در کهکشان را داغ کرده، نور فروسرخ تولید می‌کند. در برخی موارد، زمانی که غبار کمتر است، نور فرابنفش ستاره‌های بسیار داغ نیز دیده می‌شود. نواحی HII در جاهایی که ستارگان در حال شکل‌گیری هستند، امواجی قدرتمند در ناحیه رادیویی طیف تابش می‌نمایند و بدین ترتیب به تابش رادیویی تقویت‌شده کمک می‌کنند. در میان ستاره‌هایی که زاده می‌شوند، تعداد کمی ستاره بسیار پرجرم نیز وجود دارد. این ستارگان به‌سرعت متحول شده، با انفجار ابرنواختری چشم‌نوازی به عمر خود پایان می‌دهند. این انفجارات، با شتاب بخشیدن به الکترون‌ها تا سرعت‌هایی نزدیک نور، تابش رادیویی بیشتری را باعث می‌شوند. در قلب M82، جایی که به دلیل خطوط غلیظ غبار از دید تلسکوپ‌های نوری پنهان مانده است، تلسکوپ‌های رادیویی توانسته‌اند بقایای بیش از ۵۰ ابرنواختر را شناسایی کنند. با استفاده از آرایه‌ای از تلسکوپ‌هایی که از یک سوی اروپا به سوی دیگر امتداد دارد، برخی از این ابرنواخترها عکس‌برداری شده‌اند. ستاره‌شناسان، با مقایسه عکس‌های گرفته شده در سال های ۱۹۸۶ و ۱۹۹۷، دریافتند که پوسته‌های گاز با سرعتی نزدیک به ۲۰۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه درحال انبساط هستند. جوان‌ترین ابرنواختر ۳۵ سال پیش منفجر شد (سال نوشتن کتاب ۲۰۰۸است)، اما در پشت پرده‌ای از غبار مخفی ماند و هرگز با تلسکوپ‌‌‌‌‌‌‌‌های نوری دیده نشد. [1]

انواع کهکشان های انفجاری

عموما اجرام انفجاری برون کهکشانی یعنی اجرامی که ورای لبه های کهکشان خودمان قرار دارندبه دو رده تقسیم میشوند که عبارتند از : شبه ستاره ها و کهکشانهای رادیویی شبه ستاره ها که کوازارها و اجرام شبه ستاره ای آبی رنگ را شامل می‌شوند اجرام شگفتاوری هستند که تابش های رادیویی شدیدی گسیل می کنند و به طور اپتیکی شباهت زیادی به ستاره دارند. از کشف کوازارها یعنی از سال 1961 مباحثات زیادی در مورد آنها صورت گرفته ولی باز ماهیت این اجرام در پرده‌ی ابهام مانده است.


منبع

1. کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ ایان موریسون/ مترجم: غلامرشا شاه‌علی [۱]

2. کتاب ساختار ستارگان و کهکشانها/ نوشته ی پاول هاج / مترجم:توفیق حیدر زاده