تشکیل پیشستاره: تفاوت بین نسخهها
هانيه اميري (بحث | مشارکتها) |
هانيه اميري (بحث | مشارکتها) |
||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | جرم [[راه شیری]]، حدود 100 میلیارد برابر جرم [[خورشید]] است. با توجه به سن حدود 10 میلیارد | + | جرم [[راه شیری]]، حدود 100 میلیارد برابر جرم [[خورشید]] است. با توجه به سن حدود 10 میلیارد ساله آن، ستارگان با نرخ میانگین ۱۰ جرم خورشید در سال ساخته می شوند. البته این برآورد، تنها یک حد بالا برای نرخ کنونی است؛ چرا که نرخ تشکیل ستارگان در گذشته، باید بسیار بالاتر بوده باشد. با توجه به اینکه طول عمر ستاره های رده O تنها حدود یک میلیون سال است، بر مبنای تعداد ستارگان مشاهده شده در این رده میتوان به برآورد بهتری از نرخ تشکیل ستارگان دست یافت. نتیجه آنکه در حال حاضر، تنها با نرخ حدود سه جرم خورشید در سال، ستارگان جدید راه شیری در حال شکل گیری هستند. |
− | عقیده بر این است که هماکنون | + | عقیده بر این است که هماکنون ستاره ها در ابرهای وسیع و متراکم بین ستاره ای، که بیشتر در بازوهای مارپیچ کهکشان جای گرفته اند، به وجود می آیند. یک ابر، تحت [[گرانش]] خود، شروع به انقباض میکند و به چند پاره تقسیم می شود. هر کدام از این پاره ها یک [[پیش ستاره]] خواهند بود. از مشاهدات چنین برمی آید که ستاره ها به صورت گروهی به وجود می آیند و نه به تنهایی. ستاره های جوان در[[ خوشه های باز]] و جمع های غیرمتراکم ستاره ای یافت میشوند. این خوشه ها و جمع های ستاره ای نوعاً چند صد ستاره را در بر می گیرند که باید همزمان به وجود آمده باشند. |
جمع ستارهای= Stellar Association | جمع ستارهای= Stellar Association |
نسخهٔ ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۵:۵۶
جرم راه شیری، حدود 100 میلیارد برابر جرم خورشید است. با توجه به سن حدود 10 میلیارد ساله آن، ستارگان با نرخ میانگین ۱۰ جرم خورشید در سال ساخته می شوند. البته این برآورد، تنها یک حد بالا برای نرخ کنونی است؛ چرا که نرخ تشکیل ستارگان در گذشته، باید بسیار بالاتر بوده باشد. با توجه به اینکه طول عمر ستاره های رده O تنها حدود یک میلیون سال است، بر مبنای تعداد ستارگان مشاهده شده در این رده میتوان به برآورد بهتری از نرخ تشکیل ستارگان دست یافت. نتیجه آنکه در حال حاضر، تنها با نرخ حدود سه جرم خورشید در سال، ستارگان جدید راه شیری در حال شکل گیری هستند.
عقیده بر این است که هماکنون ستاره ها در ابرهای وسیع و متراکم بین ستاره ای، که بیشتر در بازوهای مارپیچ کهکشان جای گرفته اند، به وجود می آیند. یک ابر، تحت گرانش خود، شروع به انقباض میکند و به چند پاره تقسیم می شود. هر کدام از این پاره ها یک پیش ستاره خواهند بود. از مشاهدات چنین برمی آید که ستاره ها به صورت گروهی به وجود می آیند و نه به تنهایی. ستاره های جوان درخوشه های باز و جمع های غیرمتراکم ستاره ای یافت میشوند. این خوشه ها و جمع های ستاره ای نوعاً چند صد ستاره را در بر می گیرند که باید همزمان به وجود آمده باشند.
جمع ستارهای= Stellar Association
منبع
کتاب مبانی ستارهشناسی (ترجمه کتاب Fundamental Astronomy)/ هانو کارتونن و همکاران/ مترجم: غلامرضا شاهعلی/ انتشارات شاهچراغ شیراز [۱]