سحابی سیاره‌ای: تفاوت بین نسخه‌ها
هانيه اميري (بحث | مشارکتها) |
هانيه اميري (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'http://astronomy2012.blogfa.com/' به 'http://www.gshahali.ir/') |
||
| (۷ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
[[پرونده:NGC6543.jpg|thumb|left|250px|ان‌جی‌سی ۶۵۴۳, [[سحابی چشم گربه]]]] | [[پرونده:NGC6543.jpg|thumb|left|250px|ان‌جی‌سی ۶۵۴۳, [[سحابی چشم گربه]]]] | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | نواحی روشن از گاز یونیده، نه تنها کنار ستارگان تازه متولد شده، بلکه اطراف ستاره هایی که آخرین مراحل تحول خود را سپری می‌کنند نیز دیده می‌شود. سحابی سیاره‌ای عبارت است از یک پوسته‌ی گازی به دور یک ستاره آبی داغ و کوچک. در زمان تحول ستاره و در مرحله‌ی هلیوم‌سوزی، ممکن است ناپایداری‌هایی بروز کند. برخی ستارگان شروع به تپش می‌کنند، در حالی که در دیگر ستاره ها ممکن است تمام اتمسفر بیرونی به فضا پرتاب شود. در حالت اخیر، یک پوسته‌ی گازی که با سرعت 20 تا 30 کیلومتر بر ثانیه در حال انبساط است اطراف یک ستاره کوچک و داغ (دمای 50000 تا 100000 کلوین) تشکیل خواهد شد. این ستارهی کوچک، هسته‌ی ستارهی اولیه است. | |
| − | نواحی روشن از گاز یونیده، نه تنها کنار ستارگان تازه متولد شده، بلکه اطراف | + | |
| − | تابش فرابنفش | + | [[پرونده:NGC7293 (2004).jpg|350px|چپ|بندانگشتی|سحابی مارپیچ. ستاره ای که در مرکز دیده می‌شود، لایه‌های بیرونی خود را به فضا پرتاب کرده است.]] |
| + | |||
| + | تابش فرابنفش ستارهی مرکزی، گاز در حال انبساط را در سحابی سیاره‌ای به یون تبدیل می‌کند. بسیاری از خطوط نشری روشنی که در یک ناحیه‌ی اچ 2 دیده می‌شود، در طیف این گاز وجود دارد. البته سحابی‌های سیاره‌ای عموماً از بیشتر نواحی اچ 2 خیلی متقارن‌ترند و سریع‌تر منبسط می‌شوند. برای مثال، سحابی حلقوی معروف در [[صورت فلکی شلیاق]]، M57، به‌وضوح در تصاویری که در مدت 50 سال گرفته شده منبسط شده است. در مدت چند ده هزار سال، سحابی‌های سیاره‌ای در [[محیط بین‌ستاره ای]] محو شده، ستارهی مرکزی آن‌ها سرد، و به [[کوتوله سفید]] تبدیل می‌گردد. | ||
| + | |||
سحابی‌های سیاره‌ای را در قرن نوزدهم به این نام خواندند، چرا که به‌صورت دیداری، برخی سحابی‌های کوچک کاملاً شبیه به سیاره‌هایی چون [[اورانوس]] به نظر می‌رسند. قطر ظاهری کوچک‌ترین سحابی شناخته شده تنها چند ثانیه قوسی است؛ در حالی که در بزرگ‌ترین آن‌ها، مانند [[سحابی مارپیچ]] (Helix Nebula)، ممکن است به یک درجه برسد. | سحابی‌های سیاره‌ای را در قرن نوزدهم به این نام خواندند، چرا که به‌صورت دیداری، برخی سحابی‌های کوچک کاملاً شبیه به سیاره‌هایی چون [[اورانوس]] به نظر می‌رسند. قطر ظاهری کوچک‌ترین سحابی شناخته شده تنها چند ثانیه قوسی است؛ در حالی که در بزرگ‌ترین آن‌ها، مانند [[سحابی مارپیچ]] (Helix Nebula)، ممکن است به یک درجه برسد. | ||
برآورد می‌شود که تعداد کل سحابی‌های سیاره‌ای در [[کهکشان راه شیری]]،50000 باشد. تاکنون حدود2000 سحابی سیاره‌ای رصد شده است. | برآورد می‌شود که تعداد کل سحابی‌های سیاره‌ای در [[کهکشان راه شیری]]،50000 باشد. تاکنون حدود2000 سحابی سیاره‌ای رصد شده است. | ||
| + | {{-}} | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
| − | 1. کتاب مبانی ستاره‌شناسی (ترجمه کتاب Fundamental Astronomy)/ هانو کارتونن و همکاران/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی [http:// | + | 1. کتاب مبانی ستاره‌شناسی (ترجمه کتاب Fundamental Astronomy)/ هانو کارتونن و همکاران/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی [http://www.gshahali.ir/] |
| − | |||
| − | |||
[[رده:اخترفیزیک]] | [[رده:اخترفیزیک]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ ژوئن ۲۰۱۳، ساعت ۱۵:۳۵
نواحی روشن از گاز یونیده، نه تنها کنار ستارگان تازه متولد شده، بلکه اطراف ستاره هایی که آخرین مراحل تحول خود را سپری می‌کنند نیز دیده می‌شود. سحابی سیاره‌ای عبارت است از یک پوسته‌ی گازی به دور یک ستاره آبی داغ و کوچک. در زمان تحول ستاره و در مرحله‌ی هلیوم‌سوزی، ممکن است ناپایداری‌هایی بروز کند. برخی ستارگان شروع به تپش می‌کنند، در حالی که در دیگر ستاره ها ممکن است تمام اتمسفر بیرونی به فضا پرتاب شود. در حالت اخیر، یک پوسته‌ی گازی که با سرعت 20 تا 30 کیلومتر بر ثانیه در حال انبساط است اطراف یک ستاره کوچک و داغ (دمای 50000 تا 100000 کلوین) تشکیل خواهد شد. این ستارهی کوچک، هسته‌ی ستارهی اولیه است.
تابش فرابنفش ستارهی مرکزی، گاز در حال انبساط را در سحابی سیاره‌ای به یون تبدیل می‌کند. بسیاری از خطوط نشری روشنی که در یک ناحیه‌ی اچ 2 دیده می‌شود، در طیف این گاز وجود دارد. البته سحابی‌های سیاره‌ای عموماً از بیشتر نواحی اچ 2 خیلی متقارن‌ترند و سریع‌تر منبسط می‌شوند. برای مثال، سحابی حلقوی معروف در صورت فلکی شلیاق، M57، به‌وضوح در تصاویری که در مدت 50 سال گرفته شده منبسط شده است. در مدت چند ده هزار سال، سحابی‌های سیاره‌ای در محیط بین‌ستاره ای محو شده، ستارهی مرکزی آن‌ها سرد، و به کوتوله سفید تبدیل می‌گردد.
سحابی‌های سیاره‌ای را در قرن نوزدهم به این نام خواندند، چرا که به‌صورت دیداری، برخی سحابی‌های کوچک کاملاً شبیه به سیاره‌هایی چون اورانوس به نظر می‌رسند. قطر ظاهری کوچک‌ترین سحابی شناخته شده تنها چند ثانیه قوسی است؛ در حالی که در بزرگ‌ترین آن‌ها، مانند سحابی مارپیچ (Helix Nebula)، ممکن است به یک درجه برسد.
برآورد می‌شود که تعداد کل سحابی‌های سیاره‌ای در کهکشان راه شیری،50000 باشد. تاکنون حدود2000 سحابی سیاره‌ای رصد شده است.
منبع[ویرایش]
1. کتاب مبانی ستاره‌شناسی (ترجمه کتاب Fundamental Astronomy)/ هانو کارتونن و همکاران/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی [۱]
.jpg){kind=link}