سرس: تفاوت بین نسخه‌ها
هانيه اميري (بحث | مشارکتها) |
Mohsen4465 (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۴۱: | سطر ۴۱: | ||
| style="text-align: center" | سیاره کوتوله | | style="text-align: center" | سیاره کوتوله | ||
|} | |} | ||
| − | <p style="text-align: justify"><span style="font-size: small">'''سرس'''، بطور رسمی '''1 سرس'''، تنها [[سیاره کوتوله]] داخلی [[منظومه شمسی]] و بزرگترین [[سیارک]] است. سرس جرمی است از سنگ و یخ با قطری معادل 950 کیلومتر و در نتیجه کوچکترین سیاره کوتوله شناخته شده است و از لحاظ جرمی بتنهایی یک سوم از کل مجموعه سیارک ها را شامل میشود. بتاریخ 1 ژانویه 1801 توسط [[جوزپه پیتازی|جوزپه پیاتزی]] کشف گردید و از آنجایی که اولین سیارک کشف شده بود بعنوان یک [[سیاره]] طبقه بندی شد. نام آن از شخصیت اسطوره ای رومی سرس، رب النوع رویش گیاهان، حاصلخیزی و عشق مادرانه گرفته شده است.</span></p><p style="text-align: justify"><span style="font-size: small">سطح سرس احتمالاً مخلوطی از یخ آب و انواع گوناگونی از مواد معدنی آبدار از جمله کربنات ها و رُس است. بنظر میرسد که ساختار داخلی آن به دو قسمت هسته سنگی و جبه یخی تفکیک شده است و شاید اقیانوسی از آب مایع را در زیر سطح خود پنهان کرده باشد. از روی زمین [[قدر ظاهری]] سرس از 6.7 تا 9.3 متغییر از و بنابراین حتی در درخشان ترین حالت خود هنوز کم نور تر از آن است که با چشم غیر مسلح دیده شود مگر در آسمانی بسیار تاریک. انتظار میرود فضاپیمای بدون سرنشین [[داون]] پرتاب شده بتاریخ 27 سپتامبر 2007 توسط ناسا، اولین فضاپیمایی باشد که طبق برنامه در سال 2015 آن را ملاقات میکند. داون بتاریخ 5 سپتامبر 2012 سیارک 4 [[وستا]] را که از جولای 2011 در مدار آن قرار گرفته بود، بمقصد سیاره کوتوله سرس ترک گفت.</span></p> | + | <p style="text-align: justify"><span style="font-size: small">'''سرس'''، بطور رسمی '''1 سرس'''، تنها [[سیاره کوتوله]] داخلی [[منظومه شمسی]] و بزرگترین [[سیارک]] است. سرس جرمی است از سنگ و یخ با قطری معادل 950 کیلومتر و در نتیجه کوچکترین سیاره کوتوله شناخته شده است و از لحاظ جرمی بتنهایی یک سوم از کل مجموعه سیارک ها را شامل میشود. بتاریخ 1 ژانویه 1801 توسط [[جوزپه پیتازی|جوزپه پیاتزی]] کشف گردید و از آنجایی که اولین سیارک کشف شده بود بعنوان یک [[سیاره]] طبقه بندی شد. نام آن از شخصیت اسطوره ای رومی سرس، رب النوع رویش گیاهان، حاصلخیزی و عشق مادرانه گرفته شده است.</span></p><p style="text-align: justify"><span style="font-size: small">سطح سرس احتمالاً مخلوطی از یخ آب و انواع گوناگونی از مواد معدنی آبدار از جمله کربنات ها و رُس است. بنظر میرسد که ساختار داخلی آن به دو قسمت هسته سنگی و جبه یخی تفکیک شده است و شاید اقیانوسی از آب مایع را در زیر سطح خود پنهان کرده باشد. از روی زمین [[قدر ظاهری]] سرس از 6.7 تا 9.3 متغییر از و بنابراین حتی در درخشان ترین حالت خود هنوز کم نور تر از آن است که با چشم غیر مسلح دیده شود مگر در آسمانی بسیار تاریک. انتظار میرود فضاپیمای بدون سرنشین [[داون]] پرتاب شده بتاریخ 27 سپتامبر 2007 توسط ناسا، اولین فضاپیمایی باشد که طبق برنامه در سال 2015 آن را ملاقات میکند. داون بتاریخ 5 سپتامبر 2012 سیارک 4 [[وستا]] را که از جولای 2011 در مدار آن قرار گرفته بود، بمقصد سیاره کوتوله سرس ترک گفت.</span></p> |
| + | == <span style="font-size: small">تاریخچه</span> == | ||
| + | <p style="text-align: justify"><span style="font-size: small">ایده وجود سیاره ای بین مریخ و مشتری بسال 1772 توسط [[یوهان اِلبرت بُد]] پایه ریزی شد. البته پیشتر بسال 1596 [[یوهانس کپلر]] نیز به این شکاف بین مریخ و مشتری اشاره کرده بود. بُد ایده خود را بر پایه [[قاعده ی تیتوس-بد|قانون تیتیوس-بُد]] عنوان کرده بود، فرضیه ای که اولین بار بسال 1766 توسط [[یوهان دانیل تیتیوس]] بیان شده بود ولی امروزه از درجه اعتبار ساقط شده است، بر این اساس که وی مشاهده کرده بود که بین [[نیم قطر بزرگ]] بیضی مدار تمام سیارات به استثنای شکاف بین مریخ و مشتری، رابطه ی معنا داری وجود دارد. طبق این الگو پیش بینی شد که سیاره جدید میبایستی نیم قطر بزرگ مداری برابر با 2.8 واحد نجومی داشته باشد. کشف [[اورانوس]] توسط [[ویلیام هرشل]] بسال 1781 در نزدیکی فاصله پیش بینی شده برای جرم بعدی در ورای [[زحل]]، قانون تیتیوس و بُد را تقویت کرد تا جاییکه بسال 1800 میلادی آنها درخواستی برای بیست و چهار منجم باتجربه فرستادند و از آنها خواستند تا با روی هم قرار دادن تلاش هایشان جستجویی هدفمند را برای یافتن سیاره گمشده شروع کنند. [[فرانس زاور ون زاخ]] سرپرستی گروه را بر عهده گرفت. در حالی که سرس همچنان سیاره ای گمشده بود چندین سیارک کشف کردند. یکی از اعضای گروه که برای جستجو انتخاب شده بود جوزپه پیاتزی نام داشت. پیاتزی سرس را قبل از رسیدن دعوت نامه بدستش بتاریخ 1 ژانویه 1801 کشف کرده بود. او در حال پیدا کردن هشتاد و هفتمین ستاره از کاتالوگ ستارگان منطقه دایرة البروج [[نیکولاس لویس دی لاکایل|لا کایل]] بود که متوجه وجود ستاره دیگری شد. در عوض یک ستاره، پیاتزی یک جرم شبیه به ستاره ای متحرک را پیدا کرده بود که در ابتدا تصور کرد که یک [[دنباله دار]] است. پیاتزی جرم مجهول را 24 بار رصد کرد که آخرین آنها در 11 فوریه 1801 انجام شد و این زمانی بود که بیماری مانع از ادامه رصدهایش شد. او کشفش را در 24 ژانویه 1801 طی نامه ای برای دو منجم ساده فرستاد، هموطنش [[بارنابا اوریانی]] در میلان و بُد در برلین. وی در گزارشش از جرم مجهول بعنوان دنباله دار یاد کرد اما اضافه کرد:</span></p><p style="text-align: justify"><span style="font-size: small">" از آنجایی که حرکتش آهسته و نسبتاً یکنواخت است، چندین بار به ذهنم خطور کرد که آن چیزی قابل توجه تر از یک دنباله دار است."</span></p><p style="text-align: justify"><span style="font-size: small">در ماه آوریل، پیاتزی نتایج کامل مشاهداتش را برای اوریانی، بُد و [[جرومی لالانده]] در پاریس ارسال کرد. نتایج این مشاهدات در سپتامبر 1801 منتشر شد. در این زمان سرس بیش از حد به خورشید نزدیک شده بود بطوریکه مشاهده آن را برای سایر منجمان غیر ممکن کرده بود. تا پایان سال سرس دوباره قابل مشاهده میشد اما مشکل اینجا بود که پس از گذشت این زمان نسبتاً طولانی پیدا کردن دوباره آن کاری سخت و دشوار بود. برای حل این مشکل [[کارل فردریک گوس]] که در آن زمان 24 ساله بود روشی موأثر برای تعیین مدار تهیه کرد. ون زاخ و [[هندریش دابلیو. ام. اولبرس]] سرس را در نزدیکی مکان پیش بینی شده دوباره پیدا کردند. منجمان گذشته نمیتوانستند اندازه سرس را با دقت خوبی محاسبه کنند. هرشل بسال 1802 اندازه سرس را با 260 کیلومتر کمتر از حد واقعی تخمین زد در حالی که در 1811 [[یوهان هیرونیموس اسکروتر]] اندازه ای معادل 2613 کیلومتر را برای آن بدست آورد. اندازه واقعی سرس در حال حاضر به طور متوسط 950 کیلومتر است و کوچکترین سیاره کوتوله به شمار میرود.</span></p> | ||
| + | |||
| + | |||
== <span style="font-size: small">منابع</span> == | == <span style="font-size: small">منابع</span> == | ||
| − | *<span style="font-size: small">ویکیپدیا انگلیسی</span> | + | *<span style="font-size: small"><span style="font-size: small">ویکیپدیا انگلیسی</span></span> |
| − | [[ | + | |
| + | |||
| + | |||
| + | [[Category:علوم سیاره‌ای|علوم_سیاره‌ای]] | ||
نسخهٔ ۲۹ اکتبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۵:۵۰
|
سرس
| |
 | |
| اکتشاف | |
| کاشف | جوزپه پیاتزی |
| تاریخ اکتشاف | 1 ژانویه 1801 |
|
نام و علائم اختصاصی | |
| نام انگلیسی | Ceres |
| تلفظ انگلیسی |
/ˈsɪəriːz/ SEER-eez |
| نام اختصاصی MPC | 1 سرس |
| ریشه نام | سرس (اسطوره رومی) |
| نام های دیگر |
A899 OF; 1943 XB |
| طبقه بندی | سیاره کوتوله |
سرس، بطور رسمی 1 سرس، تنها سیاره کوتوله داخلی منظومه شمسی و بزرگترین سیارک است. سرس جرمی است از سنگ و یخ با قطری معادل 950 کیلومتر و در نتیجه کوچکترین سیاره کوتوله شناخته شده است و از لحاظ جرمی بتنهایی یک سوم از کل مجموعه سیارک ها را شامل میشود. بتاریخ 1 ژانویه 1801 توسط جوزپه پیاتزی کشف گردید و از آنجایی که اولین سیارک کشف شده بود بعنوان یک سیاره طبقه بندی شد. نام آن از شخصیت اسطوره ای رومی سرس، رب النوع رویش گیاهان، حاصلخیزی و عشق مادرانه گرفته شده است.
سطح سرس احتمالاً مخلوطی از یخ آب و انواع گوناگونی از مواد معدنی آبدار از جمله کربنات ها و رُس است. بنظر میرسد که ساختار داخلی آن به دو قسمت هسته سنگی و جبه یخی تفکیک شده است و شاید اقیانوسی از آب مایع را در زیر سطح خود پنهان کرده باشد. از روی زمین قدر ظاهری سرس از 6.7 تا 9.3 متغییر از و بنابراین حتی در درخشان ترین حالت خود هنوز کم نور تر از آن است که با چشم غیر مسلح دیده شود مگر در آسمانی بسیار تاریک. انتظار میرود فضاپیمای بدون سرنشین داون پرتاب شده بتاریخ 27 سپتامبر 2007 توسط ناسا، اولین فضاپیمایی باشد که طبق برنامه در سال 2015 آن را ملاقات میکند. داون بتاریخ 5 سپتامبر 2012 سیارک 4 وستا را که از جولای 2011 در مدار آن قرار گرفته بود، بمقصد سیاره کوتوله سرس ترک گفت.
تاریخچه
ایده وجود سیاره ای بین مریخ و مشتری بسال 1772 توسط یوهان اِلبرت بُد پایه ریزی شد. البته پیشتر بسال 1596 یوهانس کپلر نیز به این شکاف بین مریخ و مشتری اشاره کرده بود. بُد ایده خود را بر پایه قانون تیتیوس-بُد عنوان کرده بود، فرضیه ای که اولین بار بسال 1766 توسط یوهان دانیل تیتیوس بیان شده بود ولی امروزه از درجه اعتبار ساقط شده است، بر این اساس که وی مشاهده کرده بود که بین نیم قطر بزرگ بیضی مدار تمام سیارات به استثنای شکاف بین مریخ و مشتری، رابطه ی معنا داری وجود دارد. طبق این الگو پیش بینی شد که سیاره جدید میبایستی نیم قطر بزرگ مداری برابر با 2.8 واحد نجومی داشته باشد. کشف اورانوس توسط ویلیام هرشل بسال 1781 در نزدیکی فاصله پیش بینی شده برای جرم بعدی در ورای زحل، قانون تیتیوس و بُد را تقویت کرد تا جاییکه بسال 1800 میلادی آنها درخواستی برای بیست و چهار منجم باتجربه فرستادند و از آنها خواستند تا با روی هم قرار دادن تلاش هایشان جستجویی هدفمند را برای یافتن سیاره گمشده شروع کنند. فرانس زاور ون زاخ سرپرستی گروه را بر عهده گرفت. در حالی که سرس همچنان سیاره ای گمشده بود چندین سیارک کشف کردند. یکی از اعضای گروه که برای جستجو انتخاب شده بود جوزپه پیاتزی نام داشت. پیاتزی سرس را قبل از رسیدن دعوت نامه بدستش بتاریخ 1 ژانویه 1801 کشف کرده بود. او در حال پیدا کردن هشتاد و هفتمین ستاره از کاتالوگ ستارگان منطقه دایرة البروج لا کایل بود که متوجه وجود ستاره دیگری شد. در عوض یک ستاره، پیاتزی یک جرم شبیه به ستاره ای متحرک را پیدا کرده بود که در ابتدا تصور کرد که یک دنباله دار است. پیاتزی جرم مجهول را 24 بار رصد کرد که آخرین آنها در 11 فوریه 1801 انجام شد و این زمانی بود که بیماری مانع از ادامه رصدهایش شد. او کشفش را در 24 ژانویه 1801 طی نامه ای برای دو منجم ساده فرستاد، هموطنش بارنابا اوریانی در میلان و بُد در برلین. وی در گزارشش از جرم مجهول بعنوان دنباله دار یاد کرد اما اضافه کرد:
" از آنجایی که حرکتش آهسته و نسبتاً یکنواخت است، چندین بار به ذهنم خطور کرد که آن چیزی قابل توجه تر از یک دنباله دار است."
در ماه آوریل، پیاتزی نتایج کامل مشاهداتش را برای اوریانی، بُد و جرومی لالانده در پاریس ارسال کرد. نتایج این مشاهدات در سپتامبر 1801 منتشر شد. در این زمان سرس بیش از حد به خورشید نزدیک شده بود بطوریکه مشاهده آن را برای سایر منجمان غیر ممکن کرده بود. تا پایان سال سرس دوباره قابل مشاهده میشد اما مشکل اینجا بود که پس از گذشت این زمان نسبتاً طولانی پیدا کردن دوباره آن کاری سخت و دشوار بود. برای حل این مشکل کارل فردریک گوس که در آن زمان 24 ساله بود روشی موأثر برای تعیین مدار تهیه کرد. ون زاخ و هندریش دابلیو. ام. اولبرس سرس را در نزدیکی مکان پیش بینی شده دوباره پیدا کردند. منجمان گذشته نمیتوانستند اندازه سرس را با دقت خوبی محاسبه کنند. هرشل بسال 1802 اندازه سرس را با 260 کیلومتر کمتر از حد واقعی تخمین زد در حالی که در 1811 یوهان هیرونیموس اسکروتر اندازه ای معادل 2613 کیلومتر را برای آن بدست آورد. اندازه واقعی سرس در حال حاضر به طور متوسط 950 کیلومتر است و کوچکترین سیاره کوتوله به شمار میرود.
منابع
- ویکیپدیا انگلیسی
