شاتل چلنجر: تفاوت بین نسخه‌ها
(←تاریخچه و سانحه) |
هانيه اميري (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'می توان' به 'می‌توان') |
||
| (۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۵: | سطر ۵: | ||
خدمه STS-8 فرمانده ریچارد ترولی، خلبان دانیل براندنیستین و متخصصین ماموریت دیل گاردنر, ،گای بلوفورد و ویلیام تورنتون بودند. | خدمه STS-8 فرمانده ریچارد ترولی، خلبان دانیل براندنیستین و متخصصین ماموریت دیل گاردنر, ،گای بلوفورد و ویلیام تورنتون بودند. | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| سطر ۲۱: | سطر ۱۶: | ||
== تاریخچه و سانحه== | == تاریخچه و سانحه== | ||
| + | [[پرونده:2d20px-Challenger explosion.jpg|انفجار شاتل چلنجر یکی از تلخ ترین ناکامی های [[ناسا]] در عرصه فضایی به حساب آمد.|چپ|قاب]] | ||
شاتل فضایی چلنجر در ژوئیه 1987 به جرگه ی سفینه های فضایی قابل استفاده ی دوباره [[ناسا]] (شاتل)پیوست. فضاپیما 9 ماموریت فضایی رابا موفقیت پشت سر گذاشت تا اینکه در 28 ژانویه 1986 [[ناسا]] تلخ ترین حادثه انهدام را تجربه کرد. | شاتل فضایی چلنجر در ژوئیه 1987 به جرگه ی سفینه های فضایی قابل استفاده ی دوباره [[ناسا]] (شاتل)پیوست. فضاپیما 9 ماموریت فضایی رابا موفقیت پشت سر گذاشت تا اینکه در 28 ژانویه 1986 [[ناسا]] تلخ ترین حادثه انهدام را تجربه کرد. | ||
| سطر ۲۶: | سطر ۲۲: | ||
در آن روز فضاپیمای sts-51 l چلنجر منفجر شد و تمامی سرنشینان از جمله یک معلم مدرسه که طبق برنامه تصمیم داشت کلاسش را از فضا اداره کند کشته شد. خاطره ی این تراژدی تا مدت ها در ذهن مردم آمریکا باقی ماند و عملا دستاوردها را تحت الشعاع قرار داد. تلفات به ویژه مرگ انسان هایی که [[فضانورد]] نبودند دردناک بود. یک گروه کارشناسی کاوش بلند مدتی را در مورد حادثه برعهده گرفت. | در آن روز فضاپیمای sts-51 l چلنجر منفجر شد و تمامی سرنشینان از جمله یک معلم مدرسه که طبق برنامه تصمیم داشت کلاسش را از فضا اداره کند کشته شد. خاطره ی این تراژدی تا مدت ها در ذهن مردم آمریکا باقی ماند و عملا دستاوردها را تحت الشعاع قرار داد. تلفات به ویژه مرگ انسان هایی که [[فضانورد]] نبودند دردناک بود. یک گروه کارشناسی کاوش بلند مدتی را در مورد حادثه برعهده گرفت. | ||
| − | پس از بررسی کامل برنامه شاتل که شامل طراحی دوباره موتورهای پرتاب سوخت جامد بود( که عامل فاجعه بود) پرواز شاتل با فضاپیماهای sts-26 در سپتامبر 1988 از سر گرفته شد. این پرواز امنیت موتورهای پرتاب سوخت جامد را اثبات کرد. شاتل خیلی زود موقعیت قبلی خود را به عنوان وسیله ای سودمند برای کاوش در فضا به دست آورد. هرچند که برای پرتاب ماهواره های نظامی و تبلیغاتی استفاده نشد. از سال 1985 میلادی فضاپیمای ماژلان را به زهره و فضاپیمای گالیله را به مشتری و همچنین فضاپیمای اولیس را برای کاوش های خورشیدی پرتاب کرد. شاتل ماهواره های تحقیقاتی بالاتر از جو و رصدخانه ی اشعه ی گاما را که متعلق به تلسکوپ فضایی هابل بود وارد مدار کرد. سرنشینان شاتل هم فعالیت های بسیاری انجام دادند که از جمله | + | پس از بررسی کامل برنامه شاتل که شامل طراحی دوباره موتورهای پرتاب سوخت جامد بود( که عامل فاجعه بود) پرواز شاتل با فضاپیماهای sts-26 در سپتامبر 1988 از سر گرفته شد. این پرواز امنیت موتورهای پرتاب سوخت جامد را اثبات کرد. شاتل خیلی زود موقعیت قبلی خود را به عنوان وسیله ای سودمند برای کاوش در فضا به دست آورد. هرچند که برای پرتاب ماهواره های نظامی و تبلیغاتی استفاده نشد. از سال 1985 میلادی فضاپیمای ماژلان را به زهره و فضاپیمای گالیله را به مشتری و همچنین فضاپیمای اولیس را برای کاوش های خورشیدی پرتاب کرد. شاتل ماهواره های تحقیقاتی بالاتر از جو و رصدخانه ی اشعه ی گاما را که متعلق به تلسکوپ فضایی هابل بود وارد مدار کرد. سرنشینان شاتل هم فعالیت های بسیاری انجام دادند که از جمله می‌توان به راهپیمایی فضایی در چهار ماموریت حساس برای مرمت و افزایش توانایی های تلسکوپ فضایی هابل اشاره کرد. به خاطر پیروزی98 درصدی در ماموریت ها شاتل قابل اعتماد ترین سامانه پرتاب گر در خدمات رسانی به همه جای دنیا است. |
== سرنشینان چلنجر == | == سرنشینان چلنجر == | ||
| − | [[پرونده:Challengers-Crew.jpg|از سمت راست ایستاده: رزنیک، جرویس، مک‌آلیف، اونیزوکا | + | [[پرونده:Challengers-Crew.jpg|از سمت راست ایستاده: رزنیک، جرویس، مک‌آلیف، اونیزوکا |
| + | |||
| − | + | نشسته: مک‌نیر، اسکوبی و اسمیت|وسط|قاب]] | |
در میان 7 خدمه شاتل، خانم مک‌آلیف معلم تاریخ و علوم اجتماعی بود و اولین شهروند عادی بود که در میان فضانوردان به [[فضا]] پرتاب می‌شد. | در میان 7 خدمه شاتل، خانم مک‌آلیف معلم تاریخ و علوم اجتماعی بود و اولین شهروند عادی بود که در میان فضانوردان به [[فضا]] پرتاب می‌شد. | ||
| − | ''' | + | '''جودیت رزنیک(1949-1986)''' |
| − | + | دارای مدرک مهندسی الکترونیک از دانشگاه کارنگی ملون و دکترای همان رشته از دانشگاه مریلند بود. در سال 1357 فضانورد شد و این نخستین حضور یک زن در میان فضانوردان شاتل بود. او در پرواز سال 1363 [[شاتل دیسکاوری]] حضور داشت و دومین زن آمریکایی بود که به فضا می رفت. پس از مرگش، گودال برخوردی رزنیک روی [[ماه]] و یکی از خوابگاه های دانشگاه کارنگی ملون به یادش نام گذاری شدند. یکی از مدارس شهر زادگاهش در سال 1385 بازگشایی و به یاد او مدرسه ی جودیت رزنیک نام گرفت. او در سال 1363 و پس از مرگ، مدال پرواز فضایی را از [[ناسا]] دریافت کرد. | |
| − | ''' | + | '''گرگوری جرویس(1944-1986)''' |
| − | + | دارای مدرک مهندسی الکترونیک از دانشگاه بوفالو و کارشناسی ارشد همان رشته از دانشگاه نورث ایسترن بود. در سال 1348 به نیروی هوایی آمریکا پیوست و چهل سال خدمت کرد و با درجه سروانی از این نیرو بیرون آمد. سپس مدرک دیگری در علوم از دانشگاه وست کوست کالیفرنیا گرفت. مدتی را برای شرکت هایی کارکرد که وظیفه ساختن [[فضاپیما]] او به [[فضا]] و [[ماهواره]] های ناسا را بر عهده داشتند. نخستین پرواز او به فضا همین پرواز ناکام چلنجر بود که در واقع انجام نشد. ساختمان مهندسی دانشگاه بوفالو و دبیرستانی در شهر زادگاهش به یاد او نام گذاری شده اند. او پس از مرگ برنده مدال افتخار فضایی کنگره آمریکا شد. | |
| − | ''' | + | '''کریستا مک آلیف(1948-1986)''' |
| + | او درمیان شهر کنکورد معلم تاریخ و علوم اجتماعی بود و از میان 11 هزار متقاضی برای طرح ارسال نخستین معلم به فضا انتخاب شد. قرار بود از فضا هم درس هایی را به دانش آموزان تدریس کند. به سبب شهرتش درمقام معلم، کشته شدنش در انفجار چلنجر تأثیر عمیقی بر احساسات عمومی داشت. در سال های پس از مرگش 122 مدرسه در سرتاسر آمریکا، آسمان نما کریستا مک آلیف درشهر کنکورد، مرکز آموزش های فضایی کریستا مک آلیف در ایالت یوتا، سیارک مک آلیف 3352، و گودال برخوردی مک آلیف روی [[ماه]] همگی به یاد او نام گذاری شدند. | ||
| − | + | [[پرونده:Students.jpg|دانش آموزان وی در هنگام پرتاب فضاپیمای چلنجر شاهد انفجال شاتل بودند|وسط|قاب]] | |
| − | |||
| − | |||
| + | '''الیسون اونیزوکا(1946-1986)''' | ||
| − | + | فضانورد ژاپنی - آمریکایی اهل هاوایی و نخستین فرد آسیایی-آمریکایی که در زمستان 1362 با شاتل دیسکاوری و طی مأموریت STS-51-C با فضا رفت. دارای مدرک کارشناسی ارشد در رشته ی مهندسی هوافضا از دانشگاه کلرادو بود و در نیروی هوایی آمریکا هم خدمت می کرد. او نیز پس از مرگ مدال افتخار فضایی کنگره آمریکا را دریافت کرد. پایگاه نیروی هوایی اونیزوکا و مرکز فضایی اونیزوکا در فرودگاه کنا در هاوایی، سیارک اونیروکا 3355، و گودال 29 کلیومتری اونیزوکا بر [[ماه]] نیز به افتخار او نام گذاری شده اند. | |
| − | |||
| + | '''رانلد مک نیر(1950-1986)''' | ||
| − | + | فیزیک دان و فضانورد [[ناسا]] با مدرک دکترا در رشته ی فیزیک از مؤسسه فناوری ماساچوست(MIT) بود و در زمینه ی فیزیک لیزر کار می کرد. در سال 1357 به فضانوردان ناسا پیوست و در بهار 1363 در پرواز شاتل چلنجر، که ریچارد اسکوبی خلبانش بود، حضور داشت و دومین فرد آفریقایی- آمریکایی شد که به [[فضا]] رفت. او نوازنده ی متبحر ساکسیفون بود. پیش از مرگ همراه با ژان میشل ژار، موسیقی دان فرانسوی، مشغول تهیه آلبومیبا نام قرار ملاقات بودند که قرار بود مک نیر قطعهساکسیفون خود را سوار بر چلنجر ضبط کند. گودال برخوردی مک نیر روی [[ماه]]، مرکز ریاضی و علم مک نیر در دانشگاه فرانسیس ماریون در کارولینای جنوبی، و چندین مدرسه در سرتاسر آمریکا به یاد او نام گذاری شده اند. | |
| − | |||
| + | '''ریچارد اسکوبی(1939-1986)''' | ||
| − | + | سرهنگ نیروی هوایی آمریکا که فرمانده شاتل چلنجر در آخرین پرواز بود. او دانش آموخته ی دانشگاه آریزونا در رشته ی مهندسی هوا فضا بود که در زمستان 1356 به [[ناسا]] پیوست و در بهار 1363 خلبان شاتل چلنجر شد و در مأموریت موفقیت آمیزSTS-41-C به [[فضا]] رفت. پرواز دوم او همین مأموریت آخر چلنجر بود. آسمان نمای کالج سن آنتونیو، که در آن تحصیل کرده بود، پس از بازسازی به نام او آسمان نمای اسکوبی نام گذاری شد. در زادگاهش، واشینگتن، خیابان و فرودگاهی محلی به نام او وجود دارد و در سال 1383 مدال افتخار فضایی از سوی کنگره ی آمریکا به او اهدا شد. | |
| − | خلبان شاتل چلنجر در | + | |
| + | '''مایکل اسمیت(1945-1986)''' | ||
| + | |||
| + | |||
| + | خلبان شاتل چلنجر در این مأموریت و فارغ التحصیل آکادمی نیروی دریایی آمریکا و در جنگ ویتنام خلبان بود که پس از جنگ مدال ها فراوانی به سبب خدماتش دریافت کرد. در بهار سال 1359 به برنامه [[ناسا]] پیوست. علاوه بر خلبانی چلنجر در آن مأموریت، قرار بود خلبانی مأموریتی دیگر در پاییز 1365 را نیز بر عهده داشته باشد. پس از آن فاجعه، فرودگاهی در نزدیکی شهر محل تولدش به یاد او نامگذاری شد. | ||
| + | {{-}} | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| سطر ۸۵: | سطر ۸۷: | ||
*ویکی پدیا فارسی | *ویکی پدیا فارسی | ||
| − | *[http://www.haftaseman.ir/webdb/article.asp?id=964 دانشنامه | + | *[http://www.haftaseman.ir/webdb/article.asp?id=964 دانشنامه ستاره‌شناسی] |
*[http://rasekhoon.net/article/show-104716.aspx راسخون] | *[http://rasekhoon.net/article/show-104716.aspx راسخون] | ||
*انجمن نجوم آیاز | *انجمن نجوم آیاز | ||
| + | |||
| + | [[رده:فناوری فضایی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ ژانویهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۱۴:۵۵
.JPEG)
پرواز سوم شاتل فضایی چلنجر اولین پرتابی بود که در تاریکی شب انجام می‌شد و هشتمین پرتاب شاتل فضایی ناسا بود که آسمان فلوریدا را در 30 آگوست 1983 در ساعت 2:32 EDT a.m , روشن می‌کرد.
خدمه STS-8 فرمانده ریچارد ترولی، خلبان دانیل براندنیستین و متخصصین ماموریت دیل گاردنر, ،گای بلوفورد و ویلیام تورنتون بودند.
تاریخچه و سانحه[ویرایش]
شاتل فضایی چلنجر در ژوئیه 1987 به جرگه ی سفینه های فضایی قابل استفاده ی دوباره ناسا (شاتل)پیوست. فضاپیما 9 ماموریت فضایی رابا موفقیت پشت سر گذاشت تا اینکه در 28 ژانویه 1986 ناسا تلخ ترین حادثه انهدام را تجربه کرد.
در آن روز فضاپیمای sts-51 l چلنجر منفجر شد و تمامی سرنشینان از جمله یک معلم مدرسه که طبق برنامه تصمیم داشت کلاسش را از فضا اداره کند کشته شد. خاطره ی این تراژدی تا مدت ها در ذهن مردم آمریکا باقی ماند و عملا دستاوردها را تحت الشعاع قرار داد. تلفات به ویژه مرگ انسان هایی که فضانورد نبودند دردناک بود. یک گروه کارشناسی کاوش بلند مدتی را در مورد حادثه برعهده گرفت.
پس از بررسی کامل برنامه شاتل که شامل طراحی دوباره موتورهای پرتاب سوخت جامد بود( که عامل فاجعه بود) پرواز شاتل با فضاپیماهای sts-26 در سپتامبر 1988 از سر گرفته شد. این پرواز امنیت موتورهای پرتاب سوخت جامد را اثبات کرد. شاتل خیلی زود موقعیت قبلی خود را به عنوان وسیله ای سودمند برای کاوش در فضا به دست آورد. هرچند که برای پرتاب ماهواره های نظامی و تبلیغاتی استفاده نشد. از سال 1985 میلادی فضاپیمای ماژلان را به زهره و فضاپیمای گالیله را به مشتری و همچنین فضاپیمای اولیس را برای کاوش های خورشیدی پرتاب کرد. شاتل ماهواره های تحقیقاتی بالاتر از جو و رصدخانه ی اشعه ی گاما را که متعلق به تلسکوپ فضایی هابل بود وارد مدار کرد. سرنشینان شاتل هم فعالیت های بسیاری انجام دادند که از جمله می‌توان به راهپیمایی فضایی در چهار ماموریت حساس برای مرمت و افزایش توانایی های تلسکوپ فضایی هابل اشاره کرد. به خاطر پیروزی98 درصدی در ماموریت ها شاتل قابل اعتماد ترین سامانه پرتاب گر در خدمات رسانی به همه جای دنیا است.
سرنشینان چلنجر[ویرایش]
در میان 7 خدمه شاتل، خانم مک‌آلیف معلم تاریخ و علوم اجتماعی بود و اولین شهروند عادی بود که در میان فضانوردان به فضا پرتاب می‌شد.
جودیت رزنیک(1949-1986)
دارای مدرک مهندسی الکترونیک از دانشگاه کارنگی ملون و دکترای همان رشته از دانشگاه مریلند بود. در سال 1357 فضانورد شد و این نخستین حضور یک زن در میان فضانوردان شاتل بود. او در پرواز سال 1363 شاتل دیسکاوری حضور داشت و دومین زن آمریکایی بود که به فضا می رفت. پس از مرگش، گودال برخوردی رزنیک روی ماه و یکی از خوابگاه های دانشگاه کارنگی ملون به یادش نام گذاری شدند. یکی از مدارس شهر زادگاهش در سال 1385 بازگشایی و به یاد او مدرسه ی جودیت رزنیک نام گرفت. او در سال 1363 و پس از مرگ، مدال پرواز فضایی را از ناسا دریافت کرد.
گرگوری جرویس(1944-1986)
دارای مدرک مهندسی الکترونیک از دانشگاه بوفالو و کارشناسی ارشد همان رشته از دانشگاه نورث ایسترن بود. در سال 1348 به نیروی هوایی آمریکا پیوست و چهل سال خدمت کرد و با درجه سروانی از این نیرو بیرون آمد. سپس مدرک دیگری در علوم از دانشگاه وست کوست کالیفرنیا گرفت. مدتی را برای شرکت هایی کارکرد که وظیفه ساختن فضاپیما او به فضا و ماهواره های ناسا را بر عهده داشتند. نخستین پرواز او به فضا همین پرواز ناکام چلنجر بود که در واقع انجام نشد. ساختمان مهندسی دانشگاه بوفالو و دبیرستانی در شهر زادگاهش به یاد او نام گذاری شده اند. او پس از مرگ برنده مدال افتخار فضایی کنگره آمریکا شد.
کریستا مک آلیف(1948-1986)
او درمیان شهر کنکورد معلم تاریخ و علوم اجتماعی بود و از میان 11 هزار متقاضی برای طرح ارسال نخستین معلم به فضا انتخاب شد. قرار بود از فضا هم درس هایی را به دانش آموزان تدریس کند. به سبب شهرتش درمقام معلم، کشته شدنش در انفجار چلنجر تأثیر عمیقی بر احساسات عمومی داشت. در سال های پس از مرگش 122 مدرسه در سرتاسر آمریکا، آسمان نما کریستا مک آلیف درشهر کنکورد، مرکز آموزش های فضایی کریستا مک آلیف در ایالت یوتا، سیارک مک آلیف 3352، و گودال برخوردی مک آلیف روی ماه همگی به یاد او نام گذاری شدند.
الیسون اونیزوکا(1946-1986)
فضانورد ژاپنی - آمریکایی اهل هاوایی و نخستین فرد آسیایی-آمریکایی که در زمستان 1362 با شاتل دیسکاوری و طی مأموریت STS-51-C با فضا رفت. دارای مدرک کارشناسی ارشد در رشته ی مهندسی هوافضا از دانشگاه کلرادو بود و در نیروی هوایی آمریکا هم خدمت می کرد. او نیز پس از مرگ مدال افتخار فضایی کنگره آمریکا را دریافت کرد. پایگاه نیروی هوایی اونیزوکا و مرکز فضایی اونیزوکا در فرودگاه کنا در هاوایی، سیارک اونیروکا 3355، و گودال 29 کلیومتری اونیزوکا بر ماه نیز به افتخار او نام گذاری شده اند.
رانلد مک نیر(1950-1986)
فیزیک دان و فضانورد ناسا با مدرک دکترا در رشته ی فیزیک از مؤسسه فناوری ماساچوست(MIT) بود و در زمینه ی فیزیک لیزر کار می کرد. در سال 1357 به فضانوردان ناسا پیوست و در بهار 1363 در پرواز شاتل چلنجر، که ریچارد اسکوبی خلبانش بود، حضور داشت و دومین فرد آفریقایی- آمریکایی شد که به فضا رفت. او نوازنده ی متبحر ساکسیفون بود. پیش از مرگ همراه با ژان میشل ژار، موسیقی دان فرانسوی، مشغول تهیه آلبومیبا نام قرار ملاقات بودند که قرار بود مک نیر قطعهساکسیفون خود را سوار بر چلنجر ضبط کند. گودال برخوردی مک نیر روی ماه، مرکز ریاضی و علم مک نیر در دانشگاه فرانسیس ماریون در کارولینای جنوبی، و چندین مدرسه در سرتاسر آمریکا به یاد او نام گذاری شده اند.
ریچارد اسکوبی(1939-1986)
سرهنگ نیروی هوایی آمریکا که فرمانده شاتل چلنجر در آخرین پرواز بود. او دانش آموخته ی دانشگاه آریزونا در رشته ی مهندسی هوا فضا بود که در زمستان 1356 به ناسا پیوست و در بهار 1363 خلبان شاتل چلنجر شد و در مأموریت موفقیت آمیزSTS-41-C به فضا رفت. پرواز دوم او همین مأموریت آخر چلنجر بود. آسمان نمای کالج سن آنتونیو، که در آن تحصیل کرده بود، پس از بازسازی به نام او آسمان نمای اسکوبی نام گذاری شد. در زادگاهش، واشینگتن، خیابان و فرودگاهی محلی به نام او وجود دارد و در سال 1383 مدال افتخار فضایی از سوی کنگره ی آمریکا به او اهدا شد.
مایکل اسمیت(1945-1986)
خلبان شاتل چلنجر در این مأموریت و فارغ التحصیل آکادمی نیروی دریایی آمریکا و در جنگ ویتنام خلبان بود که پس از جنگ مدال ها فراوانی به سبب خدماتش دریافت کرد. در بهار سال 1359 به برنامه ناسا پیوست. علاوه بر خلبانی چلنجر در آن مأموریت، قرار بود خلبانی مأموریتی دیگر در پاییز 1365 را نیز بر عهده داشته باشد. پس از آن فاجعه، فرودگاهی در نزدیکی شهر محل تولدش به یاد او نامگذاری شد.
منابع[ویرایش]
- ویکی پدیا فارسی
- راسخون
- انجمن نجوم آیاز
