شاتل چلنجر: تفاوت بین نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۴ نوامبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۷:۴۶

شاتل چلنجر هنگام پرتاب

پرواز سوم شاتل فضایی چلنجر اولین پرتابی بود که در تاریکی شب انجام می‌شد و هشتمین پرتاب شاتل فضایی ناسا بود که آسمان فلوریدا را در 30 آگوست 1983 در ساعت 2:32 EDT a.m , روشن می‌کرد.

خدمه STS-8 فرمانده ریچارد ترولی، خلبان دانیل براندنیستین و متخصصین ماموریت دیل گاردنر, ،گای بلوفورد و ویلیام تورنتون بودند.

تاریخچه و سانحه

انفجار شاتل چلنجر یکی از تلخ ترین ناکامی های ناسا در عرصه فضایی به حساب آمد.

شاتل فضایی چلنجر در ژوئیه 1987 به جرگه ی سفینه های فضایی قابل استفاده ی دوباره ناسا (شاتل)پیوست. فضاپیما 9 ماموریت فضایی رابا موفقیت پشت سر گذاشت تا اینکه در 28 ژانویه 1986 ناسا تلخ ترین حادثه انهدام را تجربه کرد.

در آن روز فضاپیمای sts-51 l چلنجر منفجر شد و تمامی سرنشینان از جمله یک معلم مدرسه که طبق برنامه تصمیم داشت کلاسش را از فضا اداره کند کشته شد. خاطره ی این تراژدی تا مدت ها در ذهن مردم آمریکا باقی ماند و عملا دستاوردها را تحت الشعاع قرار داد. تلفات به ویژه مرگ انسان هایی که فضانورد نبودند دردناک بود. یک گروه کارشناسی کاوش بلند مدتی را در مورد حادثه برعهده گرفت.

پس از بررسی کامل برنامه شاتل که شامل طراحی دوباره موتورهای پرتاب سوخت جامد بود( که عامل فاجعه بود) پرواز شاتل با فضاپیماهای sts-26 در سپتامبر 1988 از سر گرفته شد. این پرواز امنیت موتورهای پرتاب سوخت جامد را اثبات کرد. شاتل خیلی زود موقعیت قبلی خود را به عنوان وسیله ای سودمند برای کاوش در فضا به دست آورد. هرچند که برای پرتاب ماهواره های نظامی و تبلیغاتی استفاده نشد. از سال 1985 میلادی فضاپیمای ماژلان را به زهره و فضاپیمای گالیله را به مشتری و همچنین فضاپیمای اولیس را برای کاوش های خورشیدی پرتاب کرد. شاتل ماهواره های تحقیقاتی بالاتر از جو و رصدخانه ی اشعه ی گاما را که متعلق به تلسکوپ فضایی هابل بود وارد مدار کرد. سرنشینان شاتل هم فعالیت های بسیاری انجام دادند که از جمله می توان به راهپیمایی فضایی در چهار ماموریت حساس برای مرمت و افزایش توانایی های تلسکوپ فضایی هابل اشاره کرد. به خاطر پیروزی98 درصدی در ماموریت ها شاتل قابل اعتماد ترین سامانه پرتاب گر در خدمات رسانی به همه جای دنیا است.

سرنشینان چلنجر

از سمت راست ایستاده: رزنیک، جرویس، مک‌آلیف، اونیزوکا نشسته: مک‌نیر، اسکوبی و اسمیت

در میان 7 خدمه شاتل، خانم مک‌آلیف معلم تاریخ و علوم اجتماعی بود و اولین شهروند عادی بود که در میان فضانوردان به فضا پرتاب می‌شد.

جودیت رزنیك(1949-1986)

دارای مدرك مهندسی الكترونیك از دانشگاه كارنگی ملون و دكترای همان رشته از دانشگاه مریلند بود. در سال 1357 فضانورد شد و این نخستین حضور یك زن در میان فضانوردان شاتل بود. او در پرواز سال 1363 شاتل دیسكاوری حضور داشت و دومین زن آمریكایی بود كه به فضا می رفت. پس از مرگش، گودال برخوردی رزنیك روی ماه و یكی از خوابگاه های دانشگاه كارنگی ملون به یادش نام گذاری شدند. یكی از مدارس شهر زادگاهش در سال 1385 بازگشایی و به یاد او مدرسه ی جودیت رزنیك نام گرفت. او در سال 1363 و پس از مرگ، مدال پرواز فضایی را از ناسا دریافت كرد.

گرگوری جرویس(1944-1986)

دارای مدرك مهندسی الكترونیك از دانشگاه بوفالو و كارشناسی ارشد همان رشته از دانشگاه نورث ایسترن بود. در سال 1348 به نیروی هوایی آمریكا پیوست و چهل سال خدمت كرد و با درجه سروانی از این نیرو بیرون آمد. سپس مدرک دیگری در علوم از دانشگاه وست كوست كالیفرنیا گرفت. مدتی را برای شركت هایی كاركرد كه وظیفه ساختن فضاپیما او به فضا و ماهواره های ناسا را بر عهده داشتند. نخستین پرواز او به فضا همین پرواز ناكام چلنجر بود كه در واقع انجام نشد. ساختمان مهندسی دانشگاه بوفالو و دبیرستانی در شهر زادگاهش به یاد او نام گذاری شده اند. او پس از مرگ برنده مدال افتخار فضایی كنگره آمریكا شد.

كریستا مك آلیف(1948-1986)

او درمیان شهر كنكورد معلم تاریخ و علوم اجتماعی بود و از میان 11 هزار متقاضی برای طرح ارسال نخستین معلم به فضا انتخاب شد. قرار بود از فضا هم درس هایی را به دانش آموزان تدریس كند. به سبب شهرتش درمقام معلم، كشته شدنش در انفجار چلنجر تأثیر عمیقی بر احساسات عمومی داشت. در سال های پس از مرگش 122 مدرسه در سرتاسر آمریكا،‌ آسمان نما كریستا مك آلیف درشهر كنكورد، مركز آموزش های فضایی كریستا مك آلیف در ایالت یوتا، سیارك مك آلیف 3352، و گودال برخوردی مك آلیف روی ماه همگی به یاد او نام گذاری شدند.

دانش آموزان وی در هنگام پرتاب فضاپیمای چلنجر شاهد انفجال شاتل بودند

الیسون اونیزوكا(1946-1986)

فضانورد ژاپنی - آمریكایی اهل هاوایی و نخستین فرد آسیایی-آمریكایی كه در زمستان 1362 با شاتل دیسكاوری و طی مأموریت STS-51-C با فضا رفت. دارای مدرك كارشناسی ارشد در رشته ی مهندسی هوافضا از دانشگاه كلرادو بود و در نیروی هوایی آمریكا هم خدمت می كرد. او نیز پس از مرگ مدال افتخار فضایی كنگره آمریكا را دریافت كرد. پایگاه نیروی هوایی اونیزوكا و مركز فضایی اونیزوكا در فرودگاه كنا در هاوایی، سیارك اونیروكا 3355، و گودال 29 كلیومتری اونیزوكا بر ماه نیز به افتخار او نام گذاری شده اند.

رانلد مك نیر(1950-1986)

فیزیك دان و فضانورد ناسا با مدرك دكترا در رشته ی فیزیك از مؤسسه فناوری ماساچوست(MIT) بود و در زمینه ی فیزیك لیزر كار می كرد. در سال 1357 به فضانوردان ناسا پیوست و در بهار 1363 در پرواز شاتل چلنجر، ‌كه ریچارد اسكوبی خلبانش بود‌، حضور داشت و دومین فرد آفریقایی- آمریكایی شد كه به فضا رفت. او نوازنده ی متبحر ساكسیفون بود. پیش از مرگ همراه با ژان میشل ژار، موسیقی دان فرانسوی، مشغول تهیه آلبومیبا نام قرار ملاقات بودند كه قرار بود مك نیر قطعهساكسیفون خود را سوار بر چلنجر ضبط كند. گودال برخوردی مك نیر روی ماه، مركز ریاضی و علم مك نیر در دانشگاه فرانسیس ماریون در كارولینای جنوبی، و چندین مدرسه در سرتاسر آمریكا به یاد او نام گذاری شده اند.

ریچارد اسكوبی(1939-1986)

سرهنگ نیروی هوایی آمریكا كه فرمانده شاتل چلنجر در آخرین پرواز بود. او دانش آموخته ی دانشگاه آریزونا در رشته ی مهندسی هوا فضا بود كه در زمستان 1356 به ناسا پیوست و در بهار 1363 خلبان شاتل چلنجر شد و در مأموریت موفقیت آمیزSTS-41-C به فضا رفت. پرواز دوم او همین مأموریت آخر چلنجر بود. آسمان نمای كالج سن آنتونیو، كه در آن تحصیل كرده بود، پس از بازسازی به نام او آسمان نمای اسكوبی نام گذاری شد. در زادگاهش، واشینگتن، خیابان و فرودگاهی محلی به نام او وجود دارد و در سال 1383 مدال افتخار فضایی از سوی كنگره ی آمریكا به او اهدا شد.

مایكل اسمیت(1945-1986)

خلبان شاتل چلنجر در این مأموریت و فارغ التحصیل آكادمی نیروی دریایی آمریكا و در جنگ ویتنام خلبان بود كه پس از جنگ مدال ها فراوانی به سبب خدماتش دریافت كرد. در بهار سال 1359 به برنامه ناسا پیوست. علاوه بر خلبانی چلنجر در آن مأموریت، قرار بود خلبانی مأموریتی دیگر در پاییز 1365 را نیز بر عهده داشته باشد. پس از آن فاجعه، فرودگاهی در نزدیكی شهر محل تولدش به یاد او نامگذاری شد.

منابع

• وبکی پدیا انگلیسی

• ویکی پدیا فارسی

• دانشنامه ستاره شناسی

• راسخون
• انجمن نجوم آیاز