نظریه حالت پایدار: تفاوت بین نسخه‌ها
هانيه اميري (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | در نتیجۀ مشکل سن، بسیاری از ستاره‌شناسان چندان اعتقادی به مدلهای مهبانگ نداشتند. در سال 1948، هرمن وندی، توماس گولد و فرد هویل (که از ایدۀ مبدأ آنی برای جهان متنفر بودند) نظریۀ دیگری به نام نظریۀ حالت پایدار (Steady State) را پیشنهاد کردند. تمام نظریه های کیهان‌شناسی چیزی را که اصل کیهان‌شناختی (Cosmological Principle) نامیده می‌شود در بر می‌گیرند. یعنی آنکه در مقیاس بزرگ و در هر زمان معین، منظرۀ جهان از هر نقطه داخل آن یکسان خواهد بود. بوندی، گولد و هویل این نظریه را توسعه دادند و چیزی را که آنها اصل کیهان‌شناختی کامل (Perfect Cosmological Principle) می‌نامیدند ارائه کردند. در این اصل عبارت «در هر زمان معین» با «در همۀ زمانها» جایگزین شد. جهان آنها در مقیاس بزرگ نامتغیر بود. البته نه به این معنی که جهان منبسط نمی‌شد، بلکه ایدۀ اصلی در قلب این نظریه آن بود که با فاصله گرفتن کهکشانها از یکدیگر به دلیل انبساط عالم، مادۀ جدید به شکل هیدروژن در فضای بین آنها آفریده می‌شد. این هیدروژنِ تازه خلق شده، در نهایت، کهکشانهای جدیدی را به وجود می‌آورد و بدین ترتیب چگالی مشاهده شدۀ کهکشانها پیوسته ثابت می‌ماند. جهان نه ابتدایی دارد و نه انتهایی خواهد داشت، و همان گونه که از نام نظریه برمی‌آید، در حالت پایدار خواهد ماند. با توجه به این‌که همواره مادۀ جدید در حال خلق شدن است، آن را نظریۀ آفرینش پیوسته (Continuous Creation) نیز می‌نامند. | |
| − | + | ||
| − | == | + | ==منبع== |
| − | + | کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ ایان موریسون/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی/ http://astronomy2012.blogfa.com/ | |
| − | |||
نسخهٔ ۳ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۹:۲۶
در نتیجۀ مشکل سن، بسیاری از ستاره‌شناسان چندان اعتقادی به مدلهای مهبانگ نداشتند. در سال 1948، هرمن وندی، توماس گولد و فرد هویل (که از ایدۀ مبدأ آنی برای جهان متنفر بودند) نظریۀ دیگری به نام نظریۀ حالت پایدار (Steady State) را پیشنهاد کردند. تمام نظریه های کیهان‌شناسی چیزی را که اصل کیهان‌شناختی (Cosmological Principle) نامیده می‌شود در بر می‌گیرند. یعنی آنکه در مقیاس بزرگ و در هر زمان معین، منظرۀ جهان از هر نقطه داخل آن یکسان خواهد بود. بوندی، گولد و هویل این نظریه را توسعه دادند و چیزی را که آنها اصل کیهان‌شناختی کامل (Perfect Cosmological Principle) می‌نامیدند ارائه کردند. در این اصل عبارت «در هر زمان معین» با «در همۀ زمانها» جایگزین شد. جهان آنها در مقیاس بزرگ نامتغیر بود. البته نه به این معنی که جهان منبسط نمی‌شد، بلکه ایدۀ اصلی در قلب این نظریه آن بود که با فاصله گرفتن کهکشانها از یکدیگر به دلیل انبساط عالم، مادۀ جدید به شکل هیدروژن در فضای بین آنها آفریده می‌شد. این هیدروژنِ تازه خلق شده، در نهایت، کهکشانهای جدیدی را به وجود می‌آورد و بدین ترتیب چگالی مشاهده شدۀ کهکشانها پیوسته ثابت می‌ماند. جهان نه ابتدایی دارد و نه انتهایی خواهد داشت، و همان گونه که از نام نظریه برمی‌آید، در حالت پایدار خواهد ماند. با توجه به این‌که همواره مادۀ جدید در حال خلق شدن است، آن را نظریۀ آفرینش پیوسته (Continuous Creation) نیز می‌نامند.
منبع
کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی/ ایان موریسون/ مترجم: غلامرضا شاه‌علی/ http://astronomy2012.blogfa.com/
