کمک جاذبه ای: تفاوت بین نسخه‌ها
از ویکی نجوم
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۵: | سطر ۵: | ||
[[پرونده:250px-Voager Pa.svg.png|دوقولوهای وویجر ساخت ناسا به این شیوه امکان رسیدن به سرعت بالا برای گریز به خارج از منظومه خورشیدی دست یافتند.|راست|قاب]] | [[پرونده:250px-Voager Pa.svg.png|دوقولوهای وویجر ساخت ناسا به این شیوه امکان رسیدن به سرعت بالا برای گریز به خارج از منظومه خورشیدی دست یافتند.|راست|قاب]] | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| سطر ۳۰: | سطر ۳۷: | ||
== منبع == | == منبع == | ||
| − | ویکی پدیا | + | *ویکی پدیا فارسی |
[[رده:مکانیک سماوی]] | [[رده:مکانیک سماوی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ نوامبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۱:۳۹
متن عنوان[ویرایش]
در مکانیک مداری و مهندسی هوافضا کمک جاذبه‌ای به استفاده از حرکت نسبی و گرانشی سیاره یا دیگر ساختارهای آسمانی برای تغییر مسیر و تغییر سرعت فضاپیما گفته می‌شود. به طور معمول این کار برای صرفه جویی در سوخت، زمان و هزینه انجام می‌شود. از کمک جاذبه‌ای می‌توان برای افزایش و یا کاهش شتاب و برنامه‌ریزی برای تغییر مسیر فضاپیما استفاده نمود.
این کمک به وسیله حرکت (تکانه زاویه‌ای مداری) سیاره و حرکت جاذبه آن که موجب کشیده شدن و حرکت فضاپیما می‌شود، بوجود می‌آید. این تکنیک برای اولین بار در یک مانور در سال ۱۹۶۱ پیشنهاد شد و سپس بر روی کاوشگر بین سیاره‌ای مارینر ۱۰ و همچنین دو پروژه وویجر مورد استفاده قرار گرفت.
دوقولوهای وویجر ساخت ناسا به این شیوه امکان رسیدن به سرعت بالا برای گریز به خارج از منظومه خورشیدی دست یافتند.
منبع[ویرایش]
- ویکی پدیا فارسی
